Putinen erregimenak Ukrainaren aurka egindako inbasio onartezinak gerra ekarri du berriro Europara, eta kapitalismoan dauden hainbat joera piztu ditu. Ebazpen honek analisirako eta oinarrizko ekintzarako esparru bat eman nahi du, ahalik eta modurik zehatzenean, gure erakundean abian diren eztabaidek sortutako ondorio batzuk bilduz.
1.- Putinen erregimenak Ukrainaren aurka egindako inbasioa inbasio inperialista bat da, non erregimen oligarkiko, nazionalista erreakzionario eta ultra-kontserbadore baten inguruan egituratutako eskualdeko potentzia bat gerraren bidez bere eragin-esparruari eusten saiatzen ari den, bere inguruko herrialdeetan botere gogor baten bidez antzeko gobernuak ezarriz. Inbasio horren aurkako jarrera hartzen dugu, eta elkartasuna adierazten diogu Ukrainako herriari.
2.- Gerra honetan, gutxienez hiru faktorek elkar gurutzatzen dira, eta oso esparru konplexua eta zailtasunez betea eratzen dute. Alde batetik, Putinen erregimenak bultzatutako errusiar inbasio inperialista. Bestalde, Ukrainako eremu batean, gerra zibil bat, dagoeneko 8 urte irauten duena, proiektu etno-nazionalista bat daraman burgesia ukrainar batek sortua, proiektu plurinazional bat eskaintzeko gai ez dena, eta errusiar interbentzionismoak hauspotua. Bi sektoreak Minskeko akordioen porrotaren erantzule dira. Bestalde, blokeen arteko inperialismoaren arteko gatazka. AEB, EBren mendeko konplizitatearekin, Ukrainako herriak gerra batean (zeharkakoa hirugarren herrialdeen bidez) eusteko duen eskubide legitimoa Errusiaren ahultze bihurtzen saiatzen ari da, baina Txinari begira, kapitalismo globalean duen nagusitasun rola indartzeko asmoarekin. Arma militarren bidalketak eta Errusiaren aurkako zigorrak ez dira ukrainar herriari elkartasuna adierazten diotenak, baizik eta estrategia horren barruan kokatzen dira.
3.- Argi dago Putinen erregimenak ez dituela gerra honetan bere berehalako helburuak lortu: Ukrainak inbasioari eutsi dio, neurri batean mendebaldeko potentzien laguntza militar eta finantzarioak lagunduta, baina herriaren gehiengoaren borondateak eutsita. Gerra gelditu egiten da, kronifikatu egiten da eta luzatzeko itxura du: aldeetako batek ere ez dirudi gatazkari irtenbide bat emateko gai denik.
4.- Gatazka honetan gure jarrera funtsezko hiru printzipio sozialistatan oinarritzen da: gobernu kapitalistekiko klase-independentzia, elkartasun internazionalista eta herrien auto-determinaziorako eskubidea. Ildo horretan, kezkaz hartzen dugu gerraren eragina Ukrainan eta Errusian, eta gerra luzatzeak tokian tokiko joera erreakzionarioenak areagotzen dituela ohartarazten dugu, baita eskalada nuklear baten arriskua eta gatazkaren lurralde-hedapena ere. Putinen gobernuak gogor zapaldu ditu Errusiako gerraren aurkako sektoreak, eta nazionalismo erreakzionario eta neozarista amorratua sustatzen du, herrialdea bere ganbara oligarkikoaren inguruan kohesionatzea bilatzen duena, herritarrak gerra krisiaren aurrean kokatzeko. Zelenskiren gobernuak oposizioa legez kanpo uzten du eta ukrainar burgesiak AEBekin dituen loturak sustatzen ditu, nazionalismo ukrainar anti-plurinazionalaren eredua bilatzen duen bitartean. Bi herrialdeetan eskuin muturra normalizatu egin da eta gerraren dinamika baliatzen du indartzeko.
5.- Zalantzarik gabe, bi erregimenak langile-klasearen, emakumeen, sexu-disidentzien eta edozein proiektu sozialistaren aurkakoak dira. Mugimendu emantzipatzaile internazionalista batek herrien arteko beste harreman mota batzuen horizontea berreskuratuko duen irtenbide baten alde borrokatu behar du: hau da, errusiar eta ukrainar herriaren arteko harreman solidario eta anaitasunezkoak erdigunean jarriko dituena, Ukrainaren gaineko errusiar zapalkuntza handiarekin eta Estatu Batuek eta NATOk eskualdean duten interbentzionismoarekin amaituz.
6.- Ildo horretan, badakigu kontraesanean dauden hainbat arazo daudela. Ukrainar herriak inbasioari aurre egiteko duen eskubidea onartzeak ezin du inolaz ere ekarri bere zuzendaritza politikoaren proiektu etnonazionalista baztertzailea bermatzea, Zelenskyren gobernuak AEBekin dituen loturak alde batera uztea edo eskuin muturraren gorakadaren aurrean ezikusiarena egitea. Gauza bera Errusiari dagokionez: NATOren hedakuntzari aurka egiteak Putinen erregimen ultraeskuindarrari eta haren eragin-eremua ordena inperial baten inguruan berreraikitzeko asmoari ere uko egitea dakar, Siriako iraultzak eta Kazakhstango langile matxinadak zanpatzen laguntzen baitu, eta, bitartean, LGTBI eta mugimendu feministen aurkako eta langileen aurkako politika inposatzen du herrialdearen barruan. Zentzu horretan, nazioarteko sozialismoaren funtsezko zeregina Ukrainako eta Errusiako ezkerreko sektoreak indartzea da. Hori da deriba are erreakzionarioagoa saihesteko eta etorkizunari begira itxaropenen bat sortzeko modurik onena. Gure elkartasun-kanpainak, apala baina beharrezkoa, funtsak eman dizkie bi sektoreei.
7.- Hori guztia esanda, jakitun gara gaur egungo indar-harremanaz, eta borroka-plan bat proposatzen dugu, eskala globaleko herri-mobilizazioan oinarritua, honako kontsigna hauen gaineko gerra zorigaiztokoa geldiarazteko:
- Tropa errusiarrak berehala erretiratzea Ukrainatik.
- Ukrainar herriaren determinazio askea bermatzea, bere neutraltasuna defendatuz eta inperialismo guztien aurrean lerrokatu gabe.
- Donbassen autodeterminazio-eskubidea, gatazkan lerrokatuta ez dauden herrialdeen begiradapean.
- Ukrainaren kanpo-zorra kitatzea.
- Mugen desmilitarizazioa eta desnuklearizazioa. Herrialde inperialistek armak bidaltzeari uztea.
8.- Gerra honek mendebaldeko kapitalismoaren hipokrisia arrazista eta kolonial guztia erakutsi du. EBk errefuxiatu ukrainarrak hartzen ditu beste herrialde batzuetako biztanleei mugak ixten dizkien bitartean. AEBk eta EBk Ukraina armatzen dute, baina uko egiten diote saharar erresistentzia edo Palestina babesteari. Erabateko elkartasuna adierazten diegu gerra honen erruz errefuxiatuei, eta gure elkartasuna zabaltzen diegu gerra eta zapalkuntza jasaten duten herri guztiei, gure estatuko gobernuari politika kontsekuentea egin dezan eskatuz.
9.- Gerrak ondorio izugarriak izango ditu mundu osoan. Alde batetik, potentzia inperialistak mundua berrantolatzen saiatuko dira gatazka honen bidez. AEBk bere politikaren menpe jarri du Europa, eta hidrokarburoen bidez ekonomikoki azpiratzea du helburu, inflazio-prozesua esportatuz. Bestalde, berrmilitarizazio-igoera kezkagarri baten aurrean gaude: NATOren hedapena (adibidez, Suedian eta Finlandian), gastu militarraren hazkunde zorrotza eta planetako bizitza mehatxatzen duten indar suntsitzaileen garapenaren azkartzea, horrela krisiaren dimentsio ekologikoa sakonduz. Munduko zati handi batean oinarrizko horniduren krisia ere eragingo du, eta herrialde pobretuenek bereziki pairatuko dute krisi hori.
10.- Gai politiko nagusia da garai honetan Europaren bermilitarizazio honen aurka borrokatzea, horrek dakarren gizarte-baliabideen drainatzearen aurka eta gure gobernuen politika neo-inperialista eta arrazisten aurka. Zentzu horretan, eta azken ondorio gisa: bloke kapitalistak gerrarako prestatzen badira, langile-klasea klase menderatzailearen aurkako borrokarako prestatu behar da. Langileria konbentzitu behar dugu, pazientziaz, militarismoaren aurka borrokatzea merezi duela; izan ere, krisi-garai honetan, gizarteko sektore zabalen bizi-baldintzak asko okertuko dira inflazioaren bidez. Gure zeregina bi gaiak lotzen laguntzea da, militarismoaren aurkako eta krisiaren aurkako mugimendu ahalik eta zabalena eraikiz.
11.- Ildo horretan, Espainiako koalizio-gobernuak inolako eragozpenik gabe hartu du bere gain NATOren agenda bermilitarizatzailea, eta gastu militarrean gorakada handiak iragarri ditu. Bai PSOEk, bai gaur egun Unidas Podemos osatzen duten sektore guztiek, praktikan agenda hori onartu dute. Agenda horren helburua Espainiako Estatuak NATOrekin dituen loturak indartzea da, Ukrainako gerrari buruzko politikan ez ezik, Sahararekiko gauzatutako politika lotsagarrian edo aliantza atlantikoaren hedapena bermatuz ere islatu den bezala. Gastu militarraren igoera eta politika inperialistaren mendekotasuna eskutik doaz, eta, erretorika berde eta soziala gorabehera, parlamentuko ezkerreko alderdi gehienek (UP, Bildu, Mas Pais, ERC) politika hori onartzen eta bermatzen dute aurrekontuak babestuz, gobernuaren parte izanez edo, beste kasu batzuetan, sostengatuz. Estatu espainiarreko berrmilitarizazio inperialistaren aurka egitea gobernuak gauzatzen duen berrarmatze politika honen aurka egitea da, baliabide publikoak drainatzen dituena, edozein politika ekologistaren aurkakoa dena eta maila globaleko blokeen arteko gatazkarako prestatzen dena, ezkerreko alderdiei praktikan politika honekin haustea exijituz, baina posizio independente bat eta horrek dakarren gerraren eta politiken aurkako mugimendu bat eraikiz.