Abr 15, 2024 | KOMUNIKATUAK, PRINCIPAL (izquierda)
Apirilaren 21eko hauteskunde autonomikoen aurrean
Azken urteotan aztertu dugun bezala, EAEk ekonomia birmoldatze prozesu motel baina sendoan murgilduta jarraitzen du. “Normaltasun berria”-ren errebote-efektuaren ondoren, eredu ekonomikoa covid aurreko inertzietara itzuli da: geldialdi orokorrerako joera, Estatuko BPG-an pisua galtzea eta industriaren pixkanakako beherakada, sare ekonomikoa hirugarren sektorerako joera motel baina geldiezinean. Etengabe galtzen dira enpleguak industriaren sektorean, deslokalizazioak, gero eta prozesu gehiago kanporatzen dira, eta abar. Etengabeko joera hori sendotzen ari da industria-sektorea “euskal oasia”-ren harribitxian, eta ondorio politiko handiak izango ditu, eta horretarako prestatu beharko dugu. Lan baldintzak ere okerrera doaz (aldi baterako enplegu gehien duen autonomia-erkidegoa izanik), inflazioa hamarkadetako handiena den aldi berean (3’5 urtarrilean), euskal langile-klaseen geruza zabal baten prekarizazioa bizkortuko duen koktel bat osatuz. Egoera hau sektore prekarizatuenetatik hasi zen (gazteak, migratzaileak eta emakumeak), baina dagoeneko zabaltzen ari da: bost familiatik batek ezin du oporrik hartu edo ustekabeko gastuei aurre egin. Etxebizitza da oraindik ere prekarietate handiena sortzen duen bektoreetako bat, erosketa-prezioen igoera geldiezinarekin ( % 4) eta alokairuen igoera are handiagoarekin ( % 10).
Testuinguru ekonomiko honetan, Urkullu lehendakariak hauteskunde autonomikoak deitu ditu apirilaren 21erako, 12 urtez Ajuriaenean egon ondoren, Ardanzaren ondoren luzeena. Nahiz eta egonkortasun handia izan eta aurreko legegintzaldietan Eusko Legebiltzarrean gehiengoak sendotuz joan, EAJk higadura handia izan du azken legegintzaldi honetan, hauteskunde batetik bestera pixkanaka gora egiten ari den Ezker Abertzalearen aurrean, eta lehen aldiz mehatxatzen du alderdi bozkatuena izateko lehia autonomikoetan. Burubatzarraren erreakzioa Imanol Pradales ezezagunaren ordez Urkullu ordezkatzea izan da, eta datorren kongresuan Ortuzarren ordez alderdiaren zuzendaritza ordezkatzea ere aipatzen da, 12 urteren ostean. Itxura guztien arabera, BBBk (Bizkaiko Buru Batzarrak) alderdiaren zuzendaritza kontrolatzen jarraituko du.
Urkulluren ondarea anbibalentea da; izan ere, 15M zikloari nolabaiteko egonkortasunarekin eta erakundeen eremuan arrakala handirik gabe eutsi arren, ziklo-itxieran zabaltzen zaizkio josturak. Sektore publikoaren murrizketa orokortuak eta sektore horretan egiten diren grebek, bereziki Osakidetzaren desegiteak, 2020ko greba orokorrak, mobilizazio feministak, megaproiektu berriztagarrien aurka gero eta mugimendu gehiago agertzeak eta gizartearen gehiengoaren bizi-baldintzen garestitzeak eta okertzeak izan dira arrazoiak, alde batera utzi gabe prozesu eta atsekabe horietako hauei bere oposizio abertzaleak errentagarritatea jasotzea jakin duela. EAJren iraunkortasun historikoari faktura egiten dio eszenatoki honek. Baliteke 2008ko krisiaren ondoren izan zituen marjinak (etxebizitzarako laguntzak, DSBE) gaur egun ez izatea aukera bat gastu publikoari eusteko eta austeritatera itzultzeko Europako egoera berri baten aurrean.
EAJ-PSEren azken gobernu autonomikoaren balantzeari dagokionez, hainbat gauza aipatu beharko genituzke ideia bat egiteko: alde batetik, “ordena neoliberalaren alderdiaren” politikek nola hartzen duten forma autonomia-erkidegoan (ez alderdi monolitiko gisa, dinamikoa eta kontraesankorra baizik), eta, bestetik, arreta jarri eta epe ertaineko borroka-egoerak zeintzuk izango diren aurreratu ahal izateko, bloke kontrahegemoniko bat eraikitzeko esku hartu eta lan egin ahal izateko.
Zalantzarik gabe, euskal sektore publikoaren eraispen orokorra da jaraunspen handienetako bat (Ertzaintza bezalako salbuespen argigarriekin). Behin-behinekotasun gero eta handiagoa eta inflazioarekiko soldaten jaitsiera ohikoak dira sektorean, baina murrizketek eragin handiagoa dute Hezkuntza Arautuan eta Osakidetzan. Hezkuntzari dagokionez, mobilizazioek gora egin dute urteetan zehar sistema publikoan izan diren murrizketen aurrean, eta Hezkuntza Autonomikoaren Lege berriak (Elkarrekin Podemos eta EHBildu legea babesteko zorian egon ziren) matrikulazio sistema xenofoboa eta klasista mantentzen eta indartzen du, eta, aldi berean, eredu pribatizatuenetako bati eusten dio. EHUn ere murrizketen aurkako greba-deialdiak egiten ari dira.
Osakidetzaren egoera arazo nagusietako bat da, okerrera egin duelako, urteetan zehar progresiboa eta jarraitua izan den arren, pandemiaren ondoren okertzeak jauzi kualitatiboa eman duelako, eta sektore prekarioenei ez ezik, “klase ertainetako” geruza handiei ere eragiten dielako. Euskal osasun publikoaren kudeaketa zuzentzen duen pribatizazio, merkantilizazio eta entxufismo logikan ikusten dugu desinbertitzeko estrategia, aberatsenak pribatura eramateko eta bizirauteko publiko bat pobretuenentzat uzteko. Joera hori iritsi da gatazkaren inguruko erresistentzia eta antolaketa leku askotan orokortzen ari den puntura, ez soilik langileengan, baita erabiltzaileetan ere. Gatazkak urte asko daramatza metastasian sortzen, eta hilabete asko daramatza lehen mailako arretara, erizaintzara, mediku espezialistetara eta abarretara zabaltzen. Azkenik, sindikatuak ados jarri dira hauteskunde sindikalak berriro deitzeko, 10 urtez egin gabe egon ondoren. Langileen batzarrak hainbat lurraldetan antolatu dira, eta azken hilabeteetan hainbat greba deitu dira. Mobilizazioetan eta grebetan parte hartzea irregularra izan den arren, eta une honetan jendetza murriztu den arren, gatazka hori izango da ziurrenik Euskadin deboraldi honetako gatazka garrantzitsuenetako bat.
Zerbitzu publikoen murrizketa hori Gizarteratzeko eta Diru Sarrerak Bermatzeko Euskal Sistemaren erreforman islatutako murrizketa sozialen politika progresibo baten eskutik joan da. Erreforma hori EAJk, PSEk, EPk eta EHBilduk onartu zuten. Erreforma horren ondorioz, egoitza ofizial bat deklaratu behar da, eta, beraz, de facto pertsona asko, batez ere biztanleria migratzaile arrazializatua, egoitza hori jasotzeko eskubidetik kanporatuko ditu. Bestalde, Etxebizitzako Gastuetarako Prestazio Ekonomikoaren laguntza berriak egungo EPO ordeztuko du, eta 3 urtez Etxebiden inskribatzea eskatuko du, milaka pertsona, gehienak migratzaile arraziialiatuak, erregistratzeko aukerarik gabe utziz.
“Makila” sozial hori guztia “azenarioaren” kontrapartearekin etorri da enpresa-sektorearentzat eta, bereziki, “kapital berdearentzat”. Energia Berriztagarrien Lurralde Plan Sektorialak trantsizio ekologiko neoliberala lurreratzen du hiru lurraldeetako zonalde askota. Europako funtsak, emakidak eta lizitazioak enpresa handientzat, milioika diru publiko proiektu eoliko eta fotovoltaikoak egiteko. EAJ-PSE-EHBilduk onartu berri duen Trantsizio Energetikoaren Legea korrelatu politikorako funtsezko oihala da, zenbait ñabardura eginez, baina hazkunde-eredua eta metatze-logika praktikan legitimatuz. Ezarpen horien aurrean, tokiko protesta batzuk sortzen ari dira, eta mugimendu horiek zentralizatzen eta artikulatzen ari dira, arreta jarri eta behar bezala ezaugarritu beharko ditugu.
Legegintzaldiaren amaierako lotura gisa, aipatu behar da Ertzaintzak nabarmen areagotu dituela errepresio-mailak eta indarkeria-maila handiagoak erabili dituela. Hori bat dator estatuen norabide autoritarioaren joera globalekin eta Ipar Globaleko polizien faxistizazioarekin. Azken asteotan, sektore herrikoien aurkako biolentzia fisikoa (Tolosa, Anoeta, San Mames…) edo atxiloketa eta isunen (Martuteneko okupa, greba feminista, Etxebizitza Sindikatua…) areagotzea bizitzen ari gara. EAJk Ertzaintzan eskuin muturreko sektoreen kontrola galdu izanak nolabaiteko autonomia eman diezaieke Estatuko aparatuei.
Agian beharrezkoa da adieraztea EAJ funtsezko hanka dela oraindik ere Estatuko koalizio-gobernuaren egonkortasunean, eta noizean behin PSOErekiko nolabaiteko autonomia saiatu arren eta PPrengandik gertuago dagoen harreman bat entsaiatu arren, zaila dela ikustea gobernu alternatibo bat babestuko duenik popularren eskumaratze ultraren aurrean. Hori esanda, Estatuko Kongresuan dagoen indar harremanaren aldaketa baten aurrean, ezin dugu gutxietsi jeltzaleek beren interesak Estatuko edozein solaskiderekin bateratu ahal izateko duten gaitasun historikoa (Vox baztertuta).
PSEri dagokionez, jeltzaleen buruzagitzaren menpekoa da eta Sabin Etxearekin eta Ferrazekiko ez du autonomiarik. Bere patua horien egitekoarekin lotzen du, eta Nafarroako alternatiba saiatu arren, gehiengo parlamentario alternatiboa anatema da. PPri dagokionez, EAEko politikan duen garrantzirik eza Euskadin lur errearen aldeko apustuaren emaitza da, Estatuko gainerako lurraldeetan botoak lortzeko, euskal estatus politikoaren barruan proposamen bat garatzeko tartea kenduz eta bere patua Estatu mailan ere lotuz. Hala ere, blokeen arteko hurrengo hauteskundeetan emaitza estuagoa izango denez, eta inkestetan igoera txiki baterako joera berretsiz gero, baliteke hurrengo Eusko Legebiltzarrean haien botoak funtsezkoak izatea. Litekeena da Voxen eserlekua amortizatuta geratzea eta desagertzea.
EHBilduri dagokionez, ordena neoliberalaren barruan dagoela berretsi besterik ezin dugu egin. Instituzioetan aurrerapena, zentrorantz bira zorrotza egitea, kontzesio estrategikoak eta diskurtsoaren moderazioa, Ezker Abertzaleko erakundeen eta oinarrien baketze sozial progresiboa eta abar Euskal Askapen Nazionaleko Mugimenduaren porrotaren eta 78ko erregimena berrezartzeko zikloaren itxieraren ondoriozko transformismo-prozesu baten dialektikaren zati dira. Orain arte inoiz ez da posible izan Ezker Abertzaleak EAJ garaitzea autonomiko batzuetan, baina jeltzaleek mugimendu historikoaren gainean eredu burgesa inposatzea lortu dute. Estatuan, Sanchezen bazkide egonkorrenetako bat da, murrizketak, aurrekontu militaristak, Europako funtsak… babesten baititu. Euskadi mailan, Otxandiano hautagaiak EAJri batera gobernatzeko egindako gonbidapena eta Ortuzarrek emandako erantzuna dira adierazgarriak, azken honek proiektu desberdinak defendatzen dituztela gogoraraziz aurrekoari. Trantsizio Energetikorako Legea, gobernu autonomikoak baino sutsuago defendatu du eta mugimendu ekologistaren oposizio sozialari erasotzera ere eraman ditu. Aipatu beharra ere zentsura-modu desberdinak edo dituzten botere instituzional burgeseko tresnen erabilerak Mugimendu Sozialistaren aurka, neurria emanez ze norabide duten eta zein neurritaraino aldendudiren edozein haustura-ikuspegitatik. Tokiko erakunde, plataforma, elkarte, ikasle eta abarren kopuru handiaren barruan, milaka langilek Ezker Abertzalearen barruan antolatzen jarraitzen dute, eta sektore hoietako batzuetara dei egin behar dugu. Baina kontuan izan behar da haien zuzendaritzek ez dutela hausturaren alde lan egiten, baizik eta modu aktiboan ito nahi dutela eta hori adierazi behar dela. Hori kontuan hartuta, eta hala eta guztiz ere, euskal langileriaren maila zabaletarako, EHBilduk aukera ematen du EAJren nagusitasun historikoarekin amaitzeko, eta, beraz, benetako aldaketaren aukera, ezin dugu gutxietsi EAJ gainditzea ekarriko lukeen mugarriaren eragina. Aldi berean, jakin badakigu EHBilduk EAJ ordezkatu nahi duela euskal kapitalismoaren kudeaketan, miseria neoliberal aurrerakoi eta adeitsuaren kudeaketan.
Elkarrekin Podemosi buruz eta Sumar izeneko deskonposizioaren fase berriari buruz ez dago zer esan handirik; izan ere, barruko sektoreen arteko tentsioak (estatu mailan baino gehiago) aulkien, liberazioen eta diruaren banaketara mugatzen dira. Akordio ezaren ondorioz, Podemos Galizian bezala desagertuko da (maila sozialean duela urte batzuk desagertu ziren), Ezker Anitzak gero eta apurtxo gutxiagorekin biziraungo du, eta Sumar aurrekoak M15eko ziklo instituzionalaren aurretik zuen papera ordezkatzea lortuko luke, baina hura baino subalternitate sakonagoarekin.
Egoera honen aurrean, non triunfalismoak helburu eta borrokarako gaitasunen etengabeko galerari laguntzen dion, EH Bilduren hauteskundeetako emaitzarik onenak eta azken hamarkadetako asmo eraldatzaile txikienak behatzeko paradoxa izango dugu ziurrenik. Funtsean, apirilaren 21ean hauteskunde-deialdira aurkezten diren erakunde politiko aurrerakoiek bat egiten dute euskal burgesia, berdea eta ustez demokratikoa, modernizatzeko bolada bat bultzatzeko bokazioarekin, horrela ahalik eta baldintza onenetan aurre egiteko (haien arabera) ezegonkortasunak eta inperialisten arteko norgehiagoken itzulerak markatutako XXI. mendean.
Egoerak errealitate zehatzetik, gure garaiko klase-borrokak hartzen duen benetako mailatik eta horrek eratzen duen kontzientzia-mailatik abiatzen den estrategia eskatzen du. Hauteskunde-inertzietatik eta autoerreferentzialtasun aldarrikatzailetik harago joan behar dugu, gaur egun langileek garatzen dituzten gatazketan oinarritutako borroka-plan baten eraikuntzan aurrera egin behar dugu, eta, hortik abiatuta, Hego Euskal Herrirako trantsizio ekosozialerako programa zehatz bat eratu behar dugu. Borroka-plan horrek liberatu profesionalen edo kargu instituzionalen sare bat baino askoz gehiago eskatzen du, profesional edo kargudun asko izanik ere.
Eraldaketa prozesua dagoeneko presente dago Osakidetzako langileen grebetan, mugimendu feministaren greban, Mecaner fabrikako langileen berreskuratze ekosozialerako planean eta trantsizio energetikoaren eredu neoliberalaren aurkako gatazken agerpenean, boikotaren antolaketan eta sionismo genozida eta bere konplizeen aurkako protestan, sektore gazteen hausnarketa eta antolaketa komunistara itzultzean…
Ezin dugu onartu botorik eskuinean erortzea, eta ez dugu zalantzarik gure bizitzetan eta planeta osoan harraparia izateko duen bokazioari buruz. Hori esanda, ezin ditugu inola ere zuritu azken urteotan ezker instituzionalak Hego Euskal Herrian eta Espainiako Estatuko Kongresuan garatu dituen uko egiteko politikak, basakeria kapitalista eta inperialista modu atseginean kudeatzeko politikak ekintzaz edo ez-egitez bermatuz.
Antikapitalistak elkartetik mobilizazio masibo, zabal eta pluralak animatuko dituen erakunde militante bat eratzen lagundu nahi dugu, ikuspegi ekosozial, transfeminista eta internazionalista batekin, non langileok ekonomia eta ugalketa eta produkzio-lanak demokratikoki planifikatuko ditugun. Kolektiboki heltzea klima-aldaketaren ondorioei, eskuin muturrak bultzatzen duen erasoaldi erreakzionarioari eta hori eragiten duen sistema kapitalistari. Bide luzea dago hori posible egiteko, aldarrikatzea baino zerbait gehiago behar da, gure ahalegin eta esperientzia guztiak jokoan jartzea eskatzen du.
Boto indibidualaz haratago, gure klaseak modu espontaneoan bultzatzen dituen borroka horietan langileriak lortutako eskubideak pribatizatzeko prozesuaren aurka, hala nola osasuna eta hezkuntza publikoa, etxebizitzaren oinarrizko eskubidea lehiatuz bere merkataritza-erabileraren aurrean, migratzaileen, emakumeen eta lgtbi pertsonen eskubideak… Hortik berreraikiko dugu gure garaiko programa eta erakunde ekosozialista bat.
Mar 30, 2024 | ESCUELA, HOME, KOMUNIKATUAK, PRINCIPAL (izquierda)
Igande honetan, martxoak 31, Aberri Eguna ospatuko da Euskal Herria osatzen duten zazpi probintzietan.
Antikapitalistetatik, muga demokratikoak zabaltzearen eta Euskal Herriaren etorkizuna erabakitzeko eskubidea baieztatzearen alde borrokatzen gara.
Berriz ere, subiranistak omen diren indarrek berriro astinduko dituzte ikurrinak gai nazionala soilik aldarrikatzeko, eredu ekonomiko eta soziala aldatzeko beharra aipatu gabe. Ezer espero ez dugun EAJ eta bere liderra Pradales aterako dira guri herriaz eta Euskal Oasiaz hitz egitera. Baina Euskadiko, eta Espainiako, korporazio handien eta burgesiaren eskubideak defendatzen dituen sistema ekonomikoaren bermatzaileak baino ez dira. EHBildurengandik eta Otxandiano liderrarengandik ere ez dugu asko espero, Euskal Herriaren lurralde estatusa aldatuz euskal langileriaren baldintza materialak aldatuko direla esango baitigu, eta, aldi berean, prozesu soberanista hori aldatzeko baldintzak sortzeari uko egingo diete.
EAEko hauteskundeen atarian, Euskal Herriko ezker antikapitalistaren egoera tamalgarria da. Euskal Herria ez da oasi bat, inflazio ikaragarri baten ondorioak pairatzen ditugu, etxebizitzen eta oinarrizko produktuen prezioen igoera, osasun publikoari egindako erasoa pribatizatzeko helburuarekin. Euskal ezkerrak “gobernagarritasun arduratsuaren” papera hartu du bere gain, eta sistema kapitalistaren kudeaketa adeitsuan jartzen du arreta, horri aurre egiteari uko egiten, “hau da dagoena, politika prekarizatzaile eta neoliberalak onartuz.
Ezker alternatibatik lurralde-eredu konfederalaren aldeko apustua egiten dugu, non errepublika konfederatu gisa aldarrikatzen garen. Gure herriaren borrokaren historiak azalean utzi du herrien subiranotasunak aurre egingo diola 1978an ezarritako ereduari, eta Espainiako Estatuko herrien borroka komun eta solidarioa bakarrik izango dela gai eredu nazional-zentralista hausteko.
Herriaren subiranotasuna aldarrikatzen dugu dena erabaki ahal izateko. Erabakitzeko eskubidean sinesten dugun eta eskubide hori erabili nahi dugun pertsona eta indar guztien aniztasunetik eraikiko den subiranotasuna, demokrazian lotura komuna duten borroken batasunetik abiatuta. Lurraldetasunera bakarrik mugatuko ez den autodeterminazioa, herri mailako eztabaida planteatuko duena eta eredu sozial eta ekonomikoan aurrera egingo duena. Autodeterminazioa behekoentzat.
Aberri Egunean, internazionalismo solidario batetik, Palestinak existitzeko eta basakeria sionistari aurre egiteko duen eskubidea aldarrikatzen dugu. Euskal alderdiei Israelen aurkako konpromiso irmoa eskatzen diegu, harreman komertzial eta kultural guztiak etetetik eta armak bahitzetik hasita. Euskal erakunde eta erakunde akademiko guztiek Israelgo Estatuari boikota egiteko deia egiten dugu. Ibaitik itsasoraino, Palestinak irabaziko du!
SUBIRANOTASUN NAZIONALAREN ALDE!
ERREPUBLIKEN KONFEDERAZIO BATEN ALDE!
EUSKAL ERREPUBLIKAREN ALDE!
Oct 20, 2023 | CABECERA, KOMUNIKATUAK, PRINCIPAL (izquierda)
Antikapitalistak-en adierazpena.
Palestinako egoera dramatikoa da. Israelgo Estatua eraikitzen duen sionismoaren proiektu kolonialak hamarkadetako okupazioa, kolonizazioa eta garbiketa etnikoa besterik ez du ekarri, lurraldea bereganatzeko helburuarekin, bertako biztanleez hustuz, apartheid-erregimen bat sortuz, palestinarrei eskubide politiko, sozial eta kulturalak kenduz eta eguneroko bizitza duin bat gauzaezina eginez. Egoera jasanezina da Gazan; izan ere, duela hamazazpi urtetik bi milioi pertsona baino gehiago bizi dira lurralde mugatu batean, benetako kartzela batean. Bertan, Israelek pertsonen sarrera edo irteera kontrolatzeaz gain, argiaren, uraren eta elikagaien hornidura ere arrazionalizatzen du. Horrek guztiak gerra-krimenak eta gizateriaren aurkako krimenak dakartza, nazioarteko zuzenbidearen urraketak, potentzia kapitalisten konplizitatearekin egiten direnak. Egoera hau onartzetik urrun, Palestinako herria zapalkuntza honen eta horrek dakartzan eguneroko umiliazio guztien aurka oldartzen da aldian-aldian. Argi eta garbi adierazten dugu Israelgo estatua kolonial-militarra dela indarkeria estrukturaleko egoera horren erantzule bakarra, eta herri palestinarrak bere burua defendatzeko duen eskubidea aldarrikatzen dugu.
Nazioarteko komunitatea deituriko herrialdeak Israelen alde jartzen dira behin eta berriz, borreroak biktima bihurtzen dituzte, eta alderantziz, sionismoa eskualdeko ordena kapitalistaren gotorlekurik onena dela uste baitute. Nazioarteko Zuzenbidearen aldeko erretorika alde batera utzita, Espainiako gobernuak, jada saharar herria Marokoko diktaduraren eskuetan utzi zuenak, zapaltzaileen alde egin du. “Demokrazia” kapitalisten hipokrisia erakusten duen egoera batean, demokrazia horiek potentzia militar armatu bati laguntzen diote, arma nuklearrak barne, kolonizazioak zapaldutako eta zatikatutako herri palestinarra alde batean uzten duten bitartean. Une honetan mundu guztiak egiten duen galdera begi-bistakoa da: zergatik du Ukrainak Errusiaren inbasiotik defendatzeko eskubidea eta laguntza militarra jasotzeko aukera, eta Palestina, berriz, terroristatzat jo eta bere errepresioa babestu?
Palestinako herriaren okupazioak armen eta kontrol- eta errepresio-teknologien “frogen laborategi” gisa balio dio Israeli, eta “borrokan frogatutzat” saltzen dizkio beste estatuei. 130 estatuk Palestinako herriaren zapalkuntzaren eskalako ekonomiarekin kolaboratzen dute teknologia horiek eskuratzean, hala nola sistema antiaereoak, Frontexen erabilitako dronak, hesi adimendunak, errekonozimendu biometrikoko sistemak eta Pegasus bezalako entzumen-plataformak, baita armak eta gizarte-mugimenduen infiltrazio- eta errepresio-metodoak ere. Horrela, Palestinako herriaren zapalkuntzak mundu osoan herritarren eskaerak zapaltzeko moduak eta metodoak eraikitzen ditu. Baina Gazatik egindako ekintzek gogor kaltetu dute industria honen irudia, herriak zapalkuntzari aurre egiteko duen borondatea eta gaitasuna erakutsiz, baita baldintzarik txarrenetan ere.
Horregatik guztiagatik, basakeria kolonial eta arrazista horren aurrean eta herri palestinarrak pairatzen duen utzikeriaren aurrean, Antikapitalistak erresistentziarako eskubidea babesten dugu eta nazioarteko langileei dei egiten diegu beren borrokarekin elkartasuna adieraz dezaten. Gure ikuspuntutik, irtenbidea estatu deskolonizatu, nazioaniztun, ekosozialista eta demokratiko bat da, Palestinako herritarren aurkako kolonialismoarekin eta apartheid-arekin amaituko duena. Gaur egun, gaizki deituriko nazioarteko komunitatea basakeriaren konplize denean, itxaropena herri indarren mobilizazio handi batean dago, Israelgo Estatuaren kolonialismoaren aurka irmo egin eta bere krimenei muga jartzea eta horiengatik kontu ematea exijituko diotenak. Horregatik, Espainiako Gobernuari honako hau eskatzen diogu berehala:
- Israelek palestinarren aurka Gazan, Zisjordanian eta Ekialdeko Jerusalemen dituen ekintzak berehala eteteko eskatzea.
- Enbargo militarra.
- Palestinan gehiegikeriak eta giza eskubideen urraketak jasan dituzten milioika biktimei kontuak eta erreparazioa emateko prozesuak bultzatzeko beharrezko neurriak.
- Israelgo erregimen kolonialista, zapaltzailea eta baztertzailearekin edozein motatako harremanak amaitzea.
May 8, 2023 | ANTIKAPITALISTAK, CAMPAÑAS, PRINCIPAL (izquierda)
Maiatzak 1 – Gatazkan antolatu. Borrokara batu
Maiatzaren 1ean, urtero bezala, langileen nazioarteko eguna ospatuko dugu. Badakigu data honek sinbolismo handia galdu duela urteetan zehar, atsedenik hartzen ez duen ofentsiba neoliberal baten ondorioz, gaizki deituriko bake sozialaren alde egiten duten burokrazia sindikalei esker eta Euskal Herriko eta munduko milioika langileren lan baldintza negargarriak direla medio. Baina gogorarazi nahi dugu egun seinalatu hau ospatzen dugula Chicagoko Martiriak gogoratzeko eta ohoratzeko, 8 orduko lanaldia lortzeko borroka-jardunaldietan parte hartzeagatik exekutatutako sindikalista anarkistak. Orduz geroztik, Maiatzaren 1a mundu osoko langileen eskubideak aldarrikatzeko eguna bihurtu zen.
Maiatzaren 1ak gogorarazten digu borroka dela bide bakarra eta klase bezala antolatu behar garela.
Krisi ekonomiko eta sozial larri batean murgilduta, kapitalismoaren gainbeheraren aurrean gaude. Kapitalismoa sistema harraparia da eta negozioa ikusten duen guztia bereganatu egiten du. Osasuna negozio pribatua bihurtu nahirik, osasun-sistema publikoa prekarizatzen ari da zerbitzua eta lan baldintzak urratuz. Bide berean, hezkuntza publikoa, administrazioen utzikeriarekin, prekarizatzen ari da eskola pribatuak eta itunpekoak indartzen diren bitartean. Finantza- eta enpresa-eliteek inflazioaren gorakada larriaren erantzukizunetik libratu nahi dute. Horrela, «Errenten ituna» -ren eufemismoaren pean, langileen soldatak izoztu nahi dira, euren bizitza garestitzearen kostua beren gain har dezaten. Eta bitartean, enpresa handien emaitza ekonomikoak errekorrak hauste ari dira. Kapitalismoa bizitza beraren aurka zuzenean jotzen duen sistema harraparia da; konplexurik gabe jarduten du bizitzaren existentziaren aurka, eta oraindik ezezagunak diren dimentsioak dituen krisi ekosozial eta klimatiko batera eramaten gaitu, atzeraezin bihurtzeko ahalmena galtzeko zorian gaudelarik.
Aurten ere kaleak hartuko ditugu gainerako erakunde sozial eta sindikalekin batera, ez baitiogu uko egiten sistema sozial justu eta berdintasunezkoa aldarrikatzeari. Aberastasunaren banaketa ekitatiboa, eta guztiaren erdigunean bizitzaren sostengu duina jarriko duen sistema aldarrikatzen dugu. Maiatzaren 1ean, beti bezala eta gaur indar handiagoz, arlo publikoa eta komuna aldarrikatuko ditugu, irakaskuntza publikoa eta kalitatezkoa guztiontzat, garraio publikoak, adinekoen egoitza publiko eta kalitatezkoak, osasun publiko, unibertsal eta kalitatezkoa.
Aberatsek lapurtzen digute. Horrek esan nahi du gehien duenak gehiago ordaindu behar dutela. Enpresa handiek erantzukizuna beren gain hartu behar dute eta gizarteari ateratzen dioten aberastasuna itzuli. Zerga-politika sakon bat berrikusi behar da, eta milioi askoko irabaziak dituzten enpresentzat debekatu zerga-kenkariak baliatzea.
Gure bizitzek beren onurek baino gehiago balio dute. Gora langile klasearen borroka! Gora langileon borroka!
1 de Mayo – Organizarnos en el conflicto. Unirse a la lucha.
El 1 de mayo celebraremos el día internacional de las personas trabajadoras para recordar(nos) que solo la lucha paga y que necesitamos organizarnos como clase.
Este 1 de mayo volvemos a recordar y honrar a los Mártires de Chicago, sindicalistas anarquistas ejecutados por participar en las jornadas de lucha por la consecución de la jornada laboral de 8 horas. Como consecuencia de estas ejecuciones este día se convirtió en una jornada reivindicativa de los derechos de las y los trabajadores en todo el mundo.
Inmersos en una grave crisis económica y social, nos encontramos ante la decadencia del capitalismo. El capitalismo es un sistema depredador que se rebela directamente contra la vida misma que nos lleva a una crisis ecosocial y climática de dimensiones aún desconocidas y actúa sin complejos contra la existencia de la vida. Es un sistema que socializa las pérdidas y privatiza los beneficios. Con el objetivo de convertir la sanidad, la educación y los cuidados en negocio privado están precarizando y vulnerando el servicio y las condiciones laborales. Las élites financieras y empresariales quieren librarse de la responsabilidad del grave repunte de la inflación y así, bajo el eufemismo del “Pacto de Rentas” pretenden congelar los salarios de los trabajadores para que asuman el coste de encarecer su vida.
Un año más tomaremos las calles junto al resto de organizaciones sociales y sindicales, porque no renunciamos a reivindicar un sistema social justo e igualitario. Reivindicamos un reparto equitativo de la riqueza y un sistema que ponga en el centro de todo un sustento digno de la vida. El 1 de mayo, como siempre y hoy con más fuerza, reivindicaremos lo público y lo común, la enseñanza pública y de calidad para todos, los transportes públicos, las residencias públicas de mayores y de calidad, la sanidad pública, universal y de calidad.
Los ricos nos roban. Eso significa que los que más tienen deben que pagar más. Las grandes empresas deben asumir su responsabilidad y devolver a la sociedad la riqueza que extraen. Hay que revisar una política fiscal profunda y prohibir a las empresas con beneficios millonarios acogerse a deducciones fiscales y despedir a trabajadoras.
Nos corresponde a todos y todas las trabajadoras no cejar en el empeño de luchar por unas condiciones dignas de vida, derechos laborales justos, un reparto justo de la riqueza que fortalezca todo el sistema público de salud, la educación, servicios y prestaciones públicos. Toca organizarse, en el sindicato o en asociaciones de defensa de lo común.
El 1 de Mayo nos recuerda que sólo la lucha paga y la necesidad de organizarnos para defendernos de los ataques de quienes quieren hacer prevalecer sus beneficios a toda vida digna.
Nuestras vidas valen más que sus beneficios. ¡Viva la lucha de la clase obrera! Gora langileon borroka!
Abr 13, 2023 | PRINCIPAL (izquierda)
Apirilaren 14an, II. Errepublikaren aldarrikapenaren 92. urteurrena gogoratzen dugu. Hiriburu nagusietan hautagai errepublikanoek udal hauteskundeak irabazi ondoren, herria kalera atera zen eta monarkiaren amaiera ekarri zuen.
Horrela, Eliza eta Ejerzitoaren laguntzarekin erregea betikotzen zen iraganari amaiera eman zitzaion, eta langile mugimenduaren antolaketa eta borrokei esker, askatasuna eta konkisten esperientzia bat hasi zen: hezkuntza eta kultura tresna emantzipatzaile bezala, sufragio unibertsala, dibortzio eta aborturako eskubidea, Eliza-Estatua banantzea, lan eskubideen aitorpena eta Nekazaritza Erreformaren bidez aberastasuna hobeto banatzeko ahaleginak horren adibide izan ziren. Hala ere, aurrerapen horiek Elizaren, armadaren zati baten, industrialari handien, lurjabeen eta ultra eskuineko alderdien etengabeko konspirazioa jasan zuten, eta honela 1936ko estatu-kolpearen bitartez amaitu ziren. Autonomia Estatutu ezberdinen garapena ere bertan behera geratu zen.
Gaur, justizia, egia eta erreparazioa aldarrikatzen jarraitzen dugu errepresaliatu guztientzat eta haien senideentzat, inoiz ezin izan zituzten hildakoak lurperatu.
Historiak iraganeko akatsak erakusten dizkigu eta oraina ulertzeko aukera ematen digu. Aurrerapen sozial txiki batzuen aurrean, gaur egun ultraeskuinak Europa osoan egiten duen erasoaldian eta erretorika nazionalista eta xenofoboaren gorakadan gaude. Beren burua aurrerakoitzat duten gobernuek pobreziari eta desberdintasun sozialari aurre egiteko neurriak ezartzen ez dituzten bitartean, ezarritako politikarekiko eta egungo elite politikoekiko desadostasuna areagotzen da. Egoera horretan, ultraeskuinak immigrazioaren aurkako politikak, arrazistak, ekozidak edo LGTB pertsonen aurkakoak sustatzen ditu.
Antikapitalistak behetik eta herritik eraikitako Errepublikaren alde borrokatu eta antolatzen gara. Euskal Errepublika libre eta konfederatua, Estatuko herrietako gainerako errepublikekin. Lehenik eta behin, gutxi batzuk baino ordezkatzen ez dituzten egungo erakunde guzti-guztiak eraistea, eta herritarrak etorkizun hobea eta bidezkoagoa asmatuko duten erakunde berriak eraikitzen hastea. Egungo Estatuko nazio bakoitzak bere etorkizuna eta ondorengo harremana penintsulako gainerako herri askeekin erabakitzeko eskubidea askatasunez egikaritzea, langileen errepublika konfederal sozialista baten alde.
Orain, inoiz baino gehiago, ERREPUBLIKAK!
El 14 de abril, recordamos el 92 aniversario de la proclamación de la II República. Tras el triunfo en las elecciones municipales de las candidaturas republicanas en las principales capitales de provincia, el pueblo salió a las calles precipitando el fin de la monarquía.
Se ponía así fin a un pasado en el que el rey se perpetuaba con el apoyo de la Iglesia y el Ejercito, y comenzaba una experiencia de aumento de libertades y conquistas, gracias a la organización y las luchas del movimiento obrero: la educación y la cultura como herramientas emancipadoras, el sufragio universal, el derecho al divorcio y al aborto, la separación de Iglesia-Estado, el reconocimiento de derechos laborales y los intentos de una mejor distribución de la riqueza a través de la Reforma Agraria fueron ejemplos de ello. Sin embargo, tales avances contaron con la conspiración constante de la Iglesia, una parte del ejército, grandes industriales, los terratenientes y los partidos de ultra derecha que terminarían dando el golpe de estado de 1936, con el que también se abortaría el desarrollo de los distintos Estatutos de Autonomía.
Hoy seguimos reivindicando justicia, verdad y reparación para todos aquellos represaliados y sus familiares que nunca pudieron enterrar a sus muertos.
La Historia nos enseña los errores del pasado y nos permite entender el presente. Ante algunos tímidos avances sociales, hoy asistimos a una ofensiva de la ultraderecha en toda Europa y el aumento de la retórica nacionalista y xenófoba. Mientras los gobiernos que se dicen progresistas no implementan medidas para combatir la pobreza y la desigualdad social, aumenta el descontento con la política establecida y las élites políticas actuales. En este escenario, la ultraderecha promueve políticas anti-inmigración, racistas, ecocidas, o contra personas LGTB.
Antikapitalistak nos organizamos y luchamos por una República construida desde abajo, desde el pueblo. Una República Vasca libre y confederada con el resto de las Repúblicas de los pueblos del Estado. Que primero derribe todas y cada una de las actuales instituciones que no representan más que a unos pocos, y que la ciudadanía se ponga a construir otras nuevas que adivinen un futuro mejor y más justo. Que cada nación del actual Estado ejerza libremente el derecho a decidir su futuro y su posterior relación con el resto de los pueblos libres de la península en pro de una República confederal socialista de trabajadores y trabajadoras.
Ahora, más que nunca, ¡REPÚBLICAS!
Abr 9, 2023 | ANTIKAPITALISTAK, PRINCIPAL (izquierda)
Igande honetan, apirilaren 9an, urtero bezala, Aberri Eguna ospatuko da Euskal Herria osatzen duten zazpi probintzietan. Data garrantzitsua da muga demokratikoak zabaldu nahi ditugun guztientzat, herri bezala gure etorkizuna erabakitzeko dugun eskubidea berresteko. Lurraldetasun izaera alde batera utzita, egun hau garrantzitsua da, Antikapitalistak-entzat bezala, muga demokratikoak zabaltzearen eta Euskal Herriaren etorkizuna erabakitzeko eskubidea baieztatzearen alde borrokatzen garenontzat, baita gizartean eta ekonomian ere.
Egun horretan, euren burua subiranistak izendatzen diren indarrek ikurrinak astinduko dituzte berriro, soilik gai nazionala aldarrikatzeko, eredu ekonomiko eta soziala aldatzeko beharra aipatu gabe. Hala ere, Euskal Herria ez da oasi bat. EAEn eta Nafarroan ere pairatzen ditugu inflazio neurrigabe baten ondorioak, etxebizitzen eta oinarrizko produktuen prezioen igoera, edota osasun publikoaren aurkako erasoa pribatizatzeko helburuarekin. Zerk pentsarazten digu lurralde-estatusa bakarrik aldatuta langileriaren bizi-baldintzak hobetuko liratekeela? Antikapitalistak-ek uste dugu ez dela hobekuntzarik egongo, baldin eta aldaketarekin batera sistema kapitalista honi aurre egingo dion eredu sozial eta ekonomikoa ere aldatzen ez bada.
Kezkaz ikusten dugu euskal ezkerrak, bere aldetik, gobernagarritasun arduratsuaren papera bere gain hartu duela, eta arreta jartzen duela ahal den guztia kudeatzeko baliagarria izaten ultraeskuinaren eta/edo faxismoaren gorakada gelditzeko, politika prekarizatzaile eta neoliberalei alfonbra gorria jarriz. Horrela uko egin diote gizarte eta zerbitzu publikoen murrizketei aurre egiteari.
EAJk egun hau baliatuko du bere fasto nazionalista eta postureo independentistarako, baina eroso dago autonomismoan, eta, aldi berean, erregimenaren makulu gisa balio du txandakako alderdiarekin (PP-PSOE), funtsezko zutabea baita egungo status quo-a mantentzeko, kontzesio kosmetikoen truke. EAJ ez da inoiz benetako aliatua izango asmo demokratiko eta sozialekin, bere interesek ez baitute zerikusirik behekoekin. Hau ez luke inork ahaztu behar.
Euskal Herrian, gainerako lekuetan bezala, egunero daude aurrez aurre nazio eraikuntzarako bi proiektu, beren interes ekonomikoak defendatzen dituztenak eta Euskal Herria behekoentzat eraiki nahi dutenak. Gure subiranotasun nazionala sendotzeko modua bilatu behar dugu, eta, aldi berean, klase, borroka eta anaitasun aliantzak ehundu behar ditugu Espainiako Estatuko gainerako herriekin.
Uste dugu ezker alternatiboko indarrek lurralde-eredu konfederalari aurre egin beharko diotela, subiranotasun partekatuekin, non errepublika konfederatu gisa aldarrikatuko garen. Gure herriaren borrokaren historiak argi uzten du herrien subiranotasunak aurre egingo diola 1978an ezarritako ereduari, eta Espainiako Estatuko herrien borroka komun eta solidarioa bakarrik izango dela gai eredu nazional-zentralista hausteko.
Oldarraldi birzentralizatzaile eta pauperizatzailearen aurrean, Antikapitalistak-ek egun hau inboluzio honen aurkako politika egiteko eta dena erabaki ahal izateko herri subiranotasunean oinarritutako irteera bat mahai gainean jartzeko apustua egiten dugu. Erabakitzeko eskubidean sinesten dugun eta eskubide hori erabili nahi dugun pertsona eta indar guztien aniztasunetik eraikiko den subiranotasuna, demokrazian lotura komuna duten borroken batasunetik abiatuta. Lurraldetasunera bakarrik mugatuko ez den autodeterminazioa, herri mailako eztabaida planteatuko duena eta eredu sozial eta ekonomikoan aurrera egingo duena. Autodeterminazioa behetik eta behekoentzat.
BURUJABETZA NAZIONALAREN ALDE
ERREPUBLIKA KONFEDERAZIO BATEN ALDE
EUSKAL ERREPUBLIKAREN ALDE
Este Domingo, 9 de abril, se celebrará como cada año el Aberri Eguna en las siete provincias que conforman Euskal Herria, día en el que históricamente se celebra la reivindicación del derecho a la soberanía nacional. Fecha importante para todas aquellas que aspiramos a ampliar los límites democráticos afirmando nuestro derecho a decidir nuestro futuro como pueblo. Más allá de su carácter territorial este día es importante para quienes, como Antikapitalistak, luchamos por ampliar los límites democráticos y afirmar el derecho a decidir el futuro del pueblo vasco, también en los social y en lo económico.
Es un día donde las fuerzas que se dicen soberanistas volverán a ondear las ikurriñas para reivindicar únicamente la cuestión nacional, sin hacer mención a la necesidad del cambio de modelo económico y social. Sin embargo, Euskal Herria no es un oasis. En la CAV y en Navarra también sufrimos las consecuencias de una inflación desbocada, el aumento de los precios en la vivienda y de los productos básicos, el ataque sin miramientos a la sanidad pública con el objetivo de privatizarla. ¿Qué nos hace pensar que cambiando únicamente el estatus territorial mejorarían las condiciones de vida de la clase trabajadora? Desde Antikapitalistak consideramos que no hay mejoría si el cambio no se acompaña también de un cambio en el modelo social y económico que confronte de cara a este sistema capitalista.
Vemos con preocupación cómo la izquierda vasca, por su parte, ha asumido el papel de la “gobernabilidad responsable” y pone el foco en ser útil en la gestión de lo posible para parar la contención de la ultraderecha y/o fascismo poniendo alfombra roja a políticas precarizadoras y neoliberales. Así han renunciado a enfrentarse a los recortes sociales y de servicios públicos
El PNV aprovecha este día para su fasto nacionalista y postureo independentista, pero se encuentra cómodo en el autonomismo a la vez que sirve como muleta del régimen con el partido de turno (PP-PSOE), siendo un pilar fundamental para el mantenimiento del actual status quo a cambio de concesiones cosméticas. El PNV nunca será un aliado verdadero a las aspiraciones democráticas y sociales, pues sus intereses nada tienen que ver con los y las de abajo. Esto es algo que nunca debería nadie olvidar.
En Euskal Herria como en el resto de los lugares, se enfrentan todos los días dos proyectos de construcción nacional, el de los que defienden “sus “intereses económicos y el que quiere construir una Euskal Herria para las de abajo. Tenemos que buscar la forma de afianzar nuestra soberanía nacional a la vez que tejemos alianzas de clase, de lucha, de confraternidad con los demás territorios de Estado español.
Consideramos que habrá que afrontar desde las fuerzas de izquierda alternativa, un modelo territorial confederal, con soberanías compartidas, donde nos reivindiquemos como una república confederada. La historia de lucha de nuestro pueblo ha puesto blanco sobre negro que la soberanía de los pueblos se va a enfrentar con el modelo instaurado en 1978 y que solo la lucha común y solidaria de los pueblos del Estado Español será capaz de romper el modelo nacional-centralista.
Ante la ofensiva recentralizadora y pauperizadora, desde Antikapitalistak apostamos por hacer de esta fecha un día para hacer política contra esta involución y poner sobre la mesa una salida basada en la soberanía popular para poder decidirlo todo. Una soberanía que se construya desde la pluralidad de todas las personas y fuerzas que creamos en el derecho a decidir y queramos ejercerla, desde la unión de las luchas que tengan en la democracia su nexo común. Una autodeterminación que no se circunscriba solo a lo territorial, sino que plantee el debate a nivel popular y avance en el modelo social y económico. Una autodeterminación desde y para las de abajo.
POR LA SOBERANIA NACIONAL
POR UNA CONFEDERACION DE REPUBLICAS
POR LAS REPUBLICA VASCA
