Anticapitalistas-en ebazpena/Resolución de Anticapitalistas

Tamaño Texto-+=

Putinen erregimenak Ukrainaren aurka egindako inbasio onartezinak gerra ekarri du berriro Europara, eta kapitalismoan dauden hainbat joera piztu ditu. Ebazpen honek analisirako eta oinarrizko ekintzarako esparru bat eman nahi du, ahalik eta modurik zehatzenean, gure erakundean abian diren eztabaidek sortutako ondorio batzuk bilduz.

1.- Putinen erregimenak Ukrainaren aurka egindako inbasioa inbasio inperialista bat da, non erregimen oligarkiko, nazionalista erreakzionario eta ultra-kontserbadore baten inguruan egituratutako eskualdeko potentzia bat gerraren bidez bere eragin-esparruari eusten saiatzen ari den, bere inguruko herrialdeetan botere gogor baten bidez antzeko gobernuak ezarriz. Inbasio horren aurkako jarrera hartzen dugu, eta elkartasuna adierazten diogu Ukrainako herriari.

2.- Gerra honetan, gutxienez hiru faktorek elkar gurutzatzen dira, eta oso esparru konplexua eta zailtasunez betea eratzen dute. Alde batetik, Putinen erregimenak bultzatutako errusiar inbasio inperialista. Bestalde, Ukrainako eremu batean, gerra zibil bat, dagoeneko 8 urte irauten duena, proiektu etno-nazionalista bat daraman burgesia ukrainar batek sortua, proiektu plurinazional bat eskaintzeko gai ez dena, eta errusiar interbentzionismoak hauspotua. Bi sektoreak Minskeko akordioen porrotaren erantzule dira. Bestalde, blokeen arteko inperialismoaren arteko gatazka. AEB, EBren mendeko konplizitatearekin, Ukrainako herriak gerra batean (zeharkakoa hirugarren herrialdeen bidez) eusteko duen eskubide legitimoa Errusiaren ahultze bihurtzen saiatzen ari da, baina Txinari begira, kapitalismo globalean duen nagusitasun rola indartzeko asmoarekin. Arma militarren bidalketak eta Errusiaren aurkako zigorrak ez dira ukrainar herriari elkartasuna adierazten diotenak, baizik eta estrategia horren barruan kokatzen dira.

3.- Argi dago Putinen erregimenak ez dituela gerra honetan bere berehalako helburuak lortu: Ukrainak inbasioari eutsi dio, neurri batean mendebaldeko potentzien laguntza militar eta finantzarioak lagunduta, baina herriaren gehiengoaren borondateak eutsita. Gerra gelditu egiten da, kronifikatu egiten da eta luzatzeko itxura du: aldeetako batek ere ez dirudi gatazkari irtenbide bat emateko gai denik.

4.- Gatazka honetan gure jarrera funtsezko hiru printzipio sozialistatan oinarritzen da: gobernu kapitalistekiko klase-independentzia, elkartasun internazionalista eta herrien auto-determinaziorako eskubidea. Ildo horretan, kezkaz hartzen dugu gerraren eragina Ukrainan eta Errusian, eta gerra luzatzeak tokian tokiko joera erreakzionarioenak areagotzen dituela ohartarazten dugu, baita eskalada nuklear baten arriskua eta gatazkaren lurralde-hedapena ere. Putinen gobernuak gogor zapaldu ditu Errusiako gerraren aurkako sektoreak, eta nazionalismo erreakzionario eta neozarista amorratua sustatzen du, herrialdea bere ganbara oligarkikoaren inguruan kohesionatzea bilatzen duena, herritarrak gerra krisiaren aurrean kokatzeko. Zelenskiren gobernuak oposizioa legez kanpo uzten du eta ukrainar burgesiak AEBekin dituen loturak sustatzen ditu, nazionalismo ukrainar anti-plurinazionalaren eredua bilatzen duen bitartean. Bi herrialdeetan eskuin muturra normalizatu egin da eta gerraren dinamika baliatzen du indartzeko.

5.- Zalantzarik gabe, bi erregimenak langile-klasearen, emakumeen, sexu-disidentzien eta edozein proiektu sozialistaren aurkakoak dira. Mugimendu emantzipatzaile internazionalista batek herrien arteko beste harreman mota batzuen horizontea berreskuratuko duen irtenbide baten alde borrokatu behar du: hau da, errusiar eta ukrainar herriaren arteko harreman solidario eta anaitasunezkoak erdigunean jarriko dituena, Ukrainaren gaineko errusiar zapalkuntza handiarekin eta Estatu Batuek eta NATOk eskualdean duten interbentzionismoarekin amaituz.

6.- Ildo horretan, badakigu kontraesanean dauden hainbat arazo daudela. Ukrainar herriak inbasioari aurre egiteko duen eskubidea onartzeak ezin du inolaz ere ekarri bere zuzendaritza politikoaren proiektu etnonazionalista baztertzailea bermatzea, Zelenskyren gobernuak AEBekin dituen loturak alde batera uztea edo eskuin muturraren gorakadaren aurrean ezikusiarena egitea. Gauza bera Errusiari dagokionez: NATOren hedakuntzari aurka egiteak Putinen erregimen ultraeskuindarrari eta haren eragin-eremua ordena inperial baten inguruan berreraikitzeko asmoari ere uko egitea dakar, Siriako iraultzak eta Kazakhstango langile matxinadak zanpatzen laguntzen baitu, eta, bitartean, LGTBI eta mugimendu feministen aurkako eta langileen aurkako politika inposatzen du herrialdearen barruan. Zentzu horretan, nazioarteko sozialismoaren funtsezko zeregina Ukrainako eta Errusiako ezkerreko sektoreak indartzea da. Hori da deriba are erreakzionarioagoa saihesteko eta etorkizunari begira itxaropenen bat sortzeko modurik onena. Gure elkartasun-kanpainak, apala baina beharrezkoa, funtsak eman dizkie bi sektoreei.

7.- Hori guztia esanda, jakitun gara gaur egungo indar-harremanaz, eta borroka-plan bat proposatzen dugu, eskala globaleko herri-mobilizazioan oinarritua, honako kontsigna hauen gaineko gerra zorigaiztokoa geldiarazteko:

  • Tropa errusiarrak berehala erretiratzea Ukrainatik.
  • Ukrainar herriaren determinazio askea bermatzea, bere neutraltasuna defendatuz eta inperialismo guztien aurrean lerrokatu gabe.
  • Donbassen autodeterminazio-eskubidea, gatazkan lerrokatuta ez dauden herrialdeen begiradapean.
  • Ukrainaren kanpo-zorra kitatzea.
  • Mugen desmilitarizazioa eta desnuklearizazioa. Herrialde inperialistek armak bidaltzeari uztea.

8.- Gerra honek mendebaldeko kapitalismoaren hipokrisia arrazista eta kolonial guztia erakutsi du. EBk errefuxiatu ukrainarrak hartzen ditu beste herrialde batzuetako biztanleei mugak ixten dizkien bitartean. AEBk eta EBk Ukraina armatzen dute, baina uko egiten diote saharar erresistentzia edo Palestina babesteari. Erabateko elkartasuna adierazten diegu gerra honen erruz errefuxiatuei, eta gure elkartasuna zabaltzen diegu gerra eta zapalkuntza jasaten duten herri guztiei, gure estatuko gobernuari politika kontsekuentea egin dezan eskatuz.

9.- Gerrak ondorio izugarriak izango ditu mundu osoan. Alde batetik, potentzia inperialistak mundua berrantolatzen saiatuko dira gatazka honen bidez. AEBk bere politikaren menpe jarri du Europa, eta hidrokarburoen bidez ekonomikoki azpiratzea du helburu, inflazio-prozesua esportatuz. Bestalde, berrmilitarizazio-igoera kezkagarri baten aurrean gaude: NATOren hedapena (adibidez, Suedian eta Finlandian), gastu militarraren hazkunde zorrotza eta planetako bizitza mehatxatzen duten indar suntsitzaileen garapenaren azkartzea, horrela krisiaren dimentsio ekologikoa sakonduz. Munduko zati handi batean oinarrizko horniduren krisia ere eragingo du, eta herrialde pobretuenek bereziki pairatuko dute krisi hori.

10.- Gai politiko nagusia da garai honetan Europaren bermilitarizazio honen aurka borrokatzea, horrek dakarren gizarte-baliabideen drainatzearen aurka eta gure gobernuen politika neo-inperialista eta arrazisten aurka. Zentzu horretan, eta azken ondorio gisa: bloke kapitalistak gerrarako prestatzen badira, langile-klasea klase menderatzailearen aurkako borrokarako prestatu behar da. Langileria konbentzitu behar dugu, pazientziaz, militarismoaren aurka borrokatzea merezi duela; izan ere, krisi-garai honetan, gizarteko sektore zabalen bizi-baldintzak asko okertuko dira inflazioaren bidez. Gure zeregina bi gaiak lotzen laguntzea da, militarismoaren aurkako eta krisiaren aurkako mugimendu ahalik eta zabalena eraikiz.

11.- Ildo horretan, Espainiako koalizio-gobernuak inolako eragozpenik gabe hartu du bere gain NATOren agenda bermilitarizatzailea, eta gastu militarrean gorakada handiak iragarri ditu. Bai PSOEk, bai gaur egun Unidas Podemos osatzen duten sektore guztiek, praktikan agenda hori onartu dute. Agenda horren helburua Espainiako Estatuak NATOrekin dituen loturak indartzea da, Ukrainako gerrari buruzko politikan ez ezik, Sahararekiko gauzatutako politika lotsagarrian edo aliantza atlantikoaren hedapena bermatuz ere islatu den bezala. Gastu militarraren igoera eta politika inperialistaren mendekotasuna eskutik doaz, eta, erretorika berde eta soziala gorabehera, parlamentuko ezkerreko alderdi gehienek (UP, Bildu, Mas Pais, ERC) politika hori onartzen eta bermatzen dute aurrekontuak babestuz, gobernuaren parte izanez edo, beste kasu batzuetan, sostengatuz. Estatu espainiarreko berrmilitarizazio inperialistaren aurka egitea gobernuak gauzatzen duen berrarmatze politika honen aurka egitea da, baliabide publikoak drainatzen dituena, edozein politika ekologistaren aurkakoa dena eta maila globaleko blokeen arteko gatazkarako prestatzen dena, ezkerreko alderdiei praktikan politika honekin haustea exijituz, baina posizio independente bat eta horrek dakarren gerraren eta politiken aurkako mugimendu bat eraikiz.

La inaceptable invasión del régimen de Putin contra Ucrania ha vuelto a traer la guerra a Europa y ha desatado una serie de tendencias presentes en el capitalismo. Esta resolución pretende dotarnos de un marco de análisis y de acción básico, de la forma más concisa posible, recogiendo una serie de posiciones producidas por los debates en curso en nuestra organización.

1.- La invasión del régimen de Putin contra Ucrania es una invasión imperialista, en la cual, una potencia regional estructurada en torno a un régimen oligárquico, nacionalista reaccionario y ultra-conservador trata de mantener su esfera de influencia mediante la guerra, estableciendo en sus contornos gobiernos afines mediante el ejercicio de un poder duro. Nos posicionamos sin ambages contra esta invasión y nos solidarizamos con el pueblo ucraniano.

2.- En esta guerra conviven al menos 3 factores que se entrecruzan, conformando un marco extremadamente complejo y lleno de dificultades. Por una parte, la invasión imperialista rusa impulsada por el régimen de Putin. Por otro lado, una guerra civil en una zona de Ucrania que ya dura 8 años, generada por una burguesía ucraniana portadora de un proyecto etno-nacionalista, incapaz de ofrecer un proyecto plurinacional, y azuzada por el intervencionismo ruso. Ambos sectores son co-responsables del fracaso de los acuerdos de Minsk. Por otro lado, un conflicto inter-imperialista entre bloques. EEUU, con la complicidad subalterna de la UE, trata de convertir el legítimo derecho del pueblo ucraniano a resistir en una guerra “proxy” (indirecta a través de terceros países) en un debilitamiento de Rusia, pero apuntando a China, con la intención de reforzar su rol de hegemón en el capitalismo global. Los envíos de armamento militar y las sanciones contra Rusia no son muestras de solidaridad con el pueblo ucraniano, sino que se enmarcan dentro de esta estrategia.

3.- Es obvio que el régimen de Putin no ha conseguido sus objetivos inmediatos en esta guerra: Ucrania ha resistido la invasión, apoyada en parte por el apoyo militar y financiero de las potencias occidentales, pero sostenida por la voluntad de la mayoría del pueblo. La guerra se estanca, se cronifica y tiene visos de prolongarse: ninguna de las partes parece capaz de dar una salida al conflicto.

4.- Nuestra posición en este conflicto se basa en tres principios socialistas fundamentales: la independencia de clase con respecto a los gobiernos capitalistas, la solidaridad internacionalista y el derecho de auto-determinación de los pueblos. En ese sentido, asistimos con preocupación a los efectos de la guerra tanto en Ucrania como en Rusia, y alertamos de que la prolongación de la guerra agudiza las tendencias más reaccionarias sobre el terreno, así como el peligro de una escalada nuclear y la extensión territorial del conflicto. El gobierno de Putin ha reprimido con fuerza a los sectores anti-guerra en Rusia y promueve un nacionalismo reaccionario y neozarista exacerbado, que busca cohesionar al país en torno a su camarilla oligárquica con el objeto de encuadrar a la población ante la crisis bélica. El gobierno de Zelenski ilegaliza a la oposición y fomenta los lazos de la burguesía ucraniana con EEUU, mientras persigue un modelo de nacionalismo ucraniano anti-plurinacional. En ambos países la extrema derecha se ha normalizado y aprovecha la dinámica de la guerra para fortalecerse.

5.- No hay duda de que ambos regímenes son adversarios de la clase trabajadora, las mujeres, las disidencias sexuales y de cualquier proyecto socialista. Un movimiento emancipador internacionalista debe luchar por una solución que recupere el horizonte de otro tipo de relaciones entre los pueblos: es decir, que ponga en el centro relaciones solidarias y fraternales entre el pueblo ruso y ucraniano, acabando con la opresión gran rusa sobre Ucrania y el intervencionismo de Estados Unidos y la OTAN en la región.

6.- En ese sentido, somos conscientes de que hay una serie de problemas contradictorios. Reconocer el derecho del pueblo ucraniano a resistir la invasión no puede suponer en ningún caso avalar el proyecto etnonacionalista excluyente de su dirección política, ignorar los lazos del gobierno de Zelensky con EEUU o hacer la vista gorda ante el auge de la extrema derecha. Lo mismo con respeto a Rusia: oponerse al expansionismo de la OTAN implica también el rechazo al régimen ultraderechista de Putin y a sus pretensiones de reconstruir su zona de influencia en torno a un orden imperial, que ayuda a aplastar revoluciones en Siria y revueltas obreras en Kazajistán, mientras impone una política anti-obrera y anti-movimientos LGTBI y feministas en el interior del país. En ese sentido, una tarea fundamental del socialismo internacional es reforzar a los sectores de izquierda en Ucrania y Rusia. Esta es la mejor forma de evitar una deriva todavía más reaccionaria y de generar alguna esperanza de cara al futuro. Nuestra campaña de solidaridad, modesta pero necesaria, ha aportado fondos a ambos sectores.

7.- Dicho esto, somos conscientes de la actual relación de fuerzas y proponemos un plan de lucha basado en una movilización popular a escala global para frenar una guerra desastrosa sobre las siguientes consignas:

  • Retirada inmediata de las tropas rusas de Ucrania.
  • Asegurar la libre determinación del pueblo ucraniano defendiendo su neutralidad y no alineamiento ante todos los imperialismos.
  • Derecho de autodeterminación para el Donbass bajo la supervisión de países no alineados en el conflicto.
  • Cancelación de la deuda externa a Ucrania.
  • Desmilitarización y desnuclearización de las fronteras. Fin del envío de armas por parte de países imperialistas.

8.- Esta guerra ha mostrado toda la hipocresía racista y colonial del capitalismo occidental. La UE acoge refugiadas ucranianas mientras cierra sus fronteras a la población de otros países. EEUU y la UE arman a Ucrania, pero se niegan a apoyar a la resistencia saharaui o Palestina. Nos solidarizamos plenamente con las personas refugiadas por culpa de esta guerra y extendemos nuestra solidaridad a todos los pueblos que sufren la guerra y la opresión, exigiendo al gobierno de nuestro estado que lleve a cabo una política consecuente.

9.- La guerra tendrá efectos brutales a escala global. Por una parte, las potencias imperialistas tratarán de reordenar el mundo a través de este conflicto. EEUU ha subordinado a Europa a su política y busca subyugarla económicamente a través de los hidrocarburos, exportando así su proceso inflacionario. Por otro lado, asistimos a una preocupante escalada remilitarizadora, que se concreta en la expansión de la OTAN (por ejemplo, en Suecia y Finlandia), en un drástico aumento del gasto militar y en una aceleración del desarrollo de las “fuerzas destructivas” que amenazan la vida en el planeta, profundizando así la dimensión ecológica de la crisis. También generará una crisis de suministros básicos en buena parte del mundo, que sufrirán especialmente los países más empobrecidos.

10.- Es una cuestión política central en este periodo luchar contra esta remilitarización de Europa, contra el drenaje de recursos sociales que esto supone y contra las políticas neo-imperialistas y racistas de nuestros gobiernos. En ese sentido, y como conclusión final: si los bloques capitalistas se preparan para la guerra, la clase trabajadora debe prepararse para la lucha contra la clase dominante. Debemos convencer pacientemente a la clase trabajadora de que merece la pena combatir contra el militarismo, ya que, en esta época de crisis, estará asociado a un fuerte deterioro, vía inflación, de las condiciones de vida de amplios sectores de la sociedad. Nuestra tarea es contribuir a ligar ambas cuestiones, construyendo un movimiento anti-militarista y contra la crisis lo más amplio posible.

11.- En ese sentido, el gobierno de coalición español ha asumido sin reparos la agenda remilitarizadora de la OTAN y ha anunciado fuertes incrementos en el gasto militar. Tanto el PSOE, como todos los sectores que componen actualmente Unidas Podemos, han asumido en la práctica esta agenda, que busca reforzar los vínculos del Estado Español con el bloque de la OTAN, como se ha reflejado no solo en la política con respecto a la guerra de Ucrania, sino también en la política vergonzosa llevada a cabo con respecto al Sahara o avalando la expansión de la alianza atlántica. El aumento del gasto militar y la subordinación a la política imperialista van de la mano y, pese a la retórica verde y social, la mayoría de los partidos de izquierda parlamentaria (UP, Bildu, Mas País, ERC) asumen y avalan esta política apoyando los presupuestos, formando parte del gobierno o, en otros casos, sosteniéndolo. Oponerse a la remilitarización imperialista en el Estado Español se concreta en oponerse a esta política de rearme que se lleva a cabo desde el gobierno, que drena recursos públicos, que es completamente opuesta a cualquier política ecologista y que se prepara para el conflicto entre bloques a escala global, exigiendo a los partidos de izquierda que rompan en la práctica con esta política, pero construyendo una posición independiente y un movimiento contra la guerra y las políticas que conlleva.

 

Print Friendly, PDF & Email
Share This