Oct 10, 2025 | INTERNAZIONALISMOA, KOMUNIKATUAK
Azken asteotan, mundu osoan mobilizazio masibo berrien bolada bat ikusi dugu —Euskal Herrian ere bai—, Israelek Estatu historikoki palestinar herriaren aurka burutzen ari den genozidioaren aurka. Netanyahuren gobernuaren egungo eraso oldarkorra, potentzia inperialisten konplizitatez sostengatua, haserde sozialaren mugak gainditu ditu. Milaka pertsona atera dira kalera, lurralde guztietan, genozidioari amaiera eskatuz eta estatu sionista eta bere aliatuen inmunitatea salatuz.
Antikapitalistak Euskal Herriatik azpimarratu nahi dugu mobilizazio prozesu hau ez datorrela bat-batean. Urte askoko lan etena da Palestinarekiko elkartasunezko aktibista, kolektibo eta mugimenduen lana, zeinek Israeliaren okupazioa eta apartheidari aurre egiteko boikot, desinbertsio eta zigorren (BDS/BDZ) kandela piztuta mantenu baitute.
Protesta ziklo berri honen meritua sare militante horiena da, zeinek salaketa eta internazionalismoaren elkartasuna sostengatzen jakin baitute isiltasuna eta axolagabekeria araua ziren garaian ere. Oinarri aurreko hau funtsezkoa izan da mugimenduaren lelo eta aldarrikapenak norabidatzeko, kondena moral antzuetan erortzea saihestuz eta haserrea Israel sostengatzen duten gobernu eta enpresen konplizitaterantz bideratuz.
Azken asteotan, presio sozial gorakor horrek hainbat gobernu eta agente instituzional mugituarazi ditu, berandu eta gaizki egin badute ere. Europako gobernuen adierazpen gehienak, Palestinako estatua, genozidioa onartuz eta Israeli zigorrak ezarriz aipatzen dituztenak, keinu hutsal dira. Kasu gehienetan, ez dira erregimen sionistarekin duten konplizitate material eta politikoa aldatuko luketen neurri errealetan islatu. Adierazpen kosmetikoak dira, protesta oldea geldiarazi nahi dutenak, eskaera esanguratsuenetan aurrerapausorik eman gabe.
Era berean, unibertsitate edo administrazio publiko bezalako erakundeek hitz egiten hasi dira, baina erabaki eraginkorrik hartu gabe: harremanak haustea Israel Estatuarekin, nazioarteko isolamendua, hitzarmenak, trukeak eta lankidetza kultural, akademiko edo ekonomikoak etetea. Beste guztia ondoriorik gabeko diskurtsoa da.
Krimen historiko honi aurre egiteko erantzun bakarra Israel Estatuaren nazioarteko isolamendua da, harreman ekonomiko, politiko eta kulturalen haustea, eta bere erantzuleak gerra-krimenak eta gizateriaren aurkako krimenagatik nazioarteko auzitegietan epaitzea.
«Askatasunaren Ontzidia»-k paper garrantzitsua bete du eztabaida palestinarra berriz ere hedabide eta gune politikoen erdian jartzeko, hainbat aktore posizionatzera behartuz. Hala ere, ikusgarritasun horrek bera agerian utzi du hipokresia Euskal Herrian eta Estatu horretan berandu, gaizki eta hitzez diskurtso erradikalizatu baina praktikan hutsa daramatenena.
Espainiako Gobernua zein Euskal eta Nafarroako Gobernua adierazpen hutsaletara mugatzen dira, harreman politiko eta ekonomikoak estatu genozida batekin jarraitzen duten bitartean. PSOE-Sumar-eko gobernu estatalak onartutako Lege Dekretuak ez du harreman armatu oso bat ezartzen Israelekin. Kanpoan uzten ditu, besteak beste, industria militar israeldarraren kontratua, Israeleri armamentua hornitzen dioten itsasontzien eskala, edo material militarra Estatu Batuetako baseetatik igarotzea.
EAJ-PSEko Gobernuak, Euskal Autonomia Erkidegoan, CAF-en parte-hartzea defendatzen du Zisjordaniako tranbia proiektu kolonialean, «ez diola genozidioari laguntzen» baieztatuz. PSN-Geroa Bai-Zurekin-eko Nafarroako Gobernuak, M. Torres enpresari diru-laguntzak ematen dizkio, bitartean gerrako hegazkinen produkzioan parte hartzen du Israelgo industria armaturako, eta Nafarroako Osasun Zerbitzuaren bidez, Teva farmazeutiko israeldarra finantzatzen du.
Sindikalismoaren eremuan, eman diren pausuak ere motelak eta nahikoak izan dira. Enpresentzat eta gobernuentzat Israelekiko harremanak haustea eskatzen duten lelo argiekin oinarritutako grebak deitzea positiboa da. Hala ere, borroka fase honetan, metodo sendoagoak beharrezkoak dira, Euskal Herriko langile klaseari produkzioa geldiarazteko eta Israelekin loturak mantentzen dituzten ehunka enpresei presioa egiteko aukera emateko. Horretarako, ahaleginak bateratzea, marko unitarioak eta erantzun kolektiboa eraikitzea beharrezkoa da.
Kezka gaitu deialdi hauek zatituta, nahikoak ez eta berandu egoteak. Palestinar kausa indartzeko ekintza batasuna behar da, inperialismoari eta sionismoari modu eraginkorrean eragiteko.
Kezka gaitu, halaber, gizarte mugimenduetan jokabide oportunistak eta mugimendu palestinarzalearen kooptazio saiakerak gertatu direla. Plataforma batzuek, BDS espazioak aspaldi utzi zituztenek, lan kolektiboa eta mugimenduaren ordezkaritza politikoa bereganatzen saiatu dira orain, sinpatia sozialaren olauen aurrean onura instituzionalak bilatuz. Larriagoa, ekitaldi batzuetan aktibisten adierazpena zentsuratu edo mugatzen saiatu direla, Israelekin harreman ekonomikoak dituzten enpresen (CAF edo Irizar bezalakoen) salaketa zuzena debekatuz, mugimendua etxekotzeko eta bere haustura potentzia neutralizatzeko ahaleginean.
Hori da beti arriskua: alderdi edo erakundeek kalean jaiotzen dena goitik zuzentzen saiatzen direnean: herriaren inpultsoa kooptatzen, bideratzen eta edukiz husten dute.
Horren guztiaren aurrean, Antikapitalistak Euskal Herriatik baieztatzen dugu aniztasunean batasuna indartzeko garaia dela, gizarte mugimenduen independentzia politikotik eta urteetan palestinar elkartasuna sostengatu duen lan militantearekiko errespetutik.
Internazionalistak garelako, koordinazioa beste lurralde batzuekin funtsezkoa dela ulertzen dugu, autonomia politikoa eta Euskal Herriko markoan eraikitzeko proiektuak utzi gabe, ikuspegi propioa eta haustura nahiarekin.
Garrantzitsua ez da zein erakuntzek lortzen duen onura politikoa, baizik eta gizarteak genozidio eta barbarie sionistaren aurka altxatzean erakusten duen indar kolektiboa.
Antikapitalistetatik, hurrengo urriaren 15ean greba orokor bat deitzeko deiari bat egiten diogu. Aholkatzen diegu sindikatu, ezkerreko alderdi eta gizarte mugimendu guztiei ekimen hau azter dezatela, babes dezatela eta bultzatu dezaten. Garaia da greba orokor bat eraikitzeko zigor errealak, Israel Estatuarekin harreman mota guztien haustura eraginkorra exijitzeko. Greba orokor bat internazionalismoaren koordinazioa sakontzeko, mundu osoan Palestina aske, laiko, sozialista eta demokratiko batengatik, ibaitik itsasoraino, borrokatzen dutenekin.
Ekintza unitario, sostengatu eta erradikalki antikapitalista batekin soilik geldi dezakegu gure gobernuen konplizitatea genozidioarekin eta zapalkuntza eta kolonialismorik gabeko mundu baterantz aurrera egin.
Antikapitalistak | 2025eko urriaren 10ean
Abr 30, 2025 | KOMUNIKATUAK, LANGILERIA
Maiatzaren Lehena – Bizitzaren alde, kapitalaren eta gerraren aurka
Maiatzaren 1ean langileon nazioarteko eguna ospatuko dugu, gogoratuz langile klasearen antolakuntzak eta borrokak baino ez dituztela eskubideak eta duintasuna irabazten. Urtez urte, omenaldia egiten diegu Chicagoko Martiriei, 8 orduko lanaldia aldarrikatzeagatik exekutatu zituzten sindikalista anarkistei, eta beren erresistentzia-ondarea aldarrikatzen dugu.
Kapitalismo dekadente bati aurre egiten diogu; kapitala, mugarik gabe pilatzeko grinak bultzatuta, planeta suntsitzen eta gerraren aldeko politikak bultzatzen ditu, bizitza edonon arriskuan jarriz. Krisi ekosoziala eta klimatikoa, bizi-kostuaren igoera eta autoritarismoaren gorakada gure eguneroko errealitatea dira. Bien bitartean, kapital handiek beren galerak sozializatzen dituzte eta irabaziak pribatizatzen, gure bizkar gainean ondorioak jarriz. Oinarrizko beharrak ase gabe dauden bitartean, eta zerbitzu publikoak moztu eta prekarizatzen dituzten bitartean, gobernuek lotsarik gabe handitzen ari dira gastu militarra. Milaka milioi euro inbertitzen dituzte armagintza-industria elikatzeko, osasuna, hezkuntza eta zaintza bezalako zerbitzu publikoei baliabideak ukatuz. Euskal Herrian ere, armen industria bultzatu eta indartzen ari da, gutxi batzuen onura bilatzen, herrien bizitza eta duintasuna zapaltzen den bitartean. Gastu militarra handitzearen eta gure gizarteak militarizatzearen aurka gaude.
Eliteen interesengatik fronteetara hiltzera bidaliak izan diren langile guztiak gogoan ditugu.
Gure elkartasun berezia aurten Palestinako herriari adierazi nahi diogu, aberasten direnek babestuta gerra eta genozidio baten biktimak dira.
Maiatzaren 1ean berriz hartuko ditugu kaleak erakunde sindikal eta sozialekin batera, honako hau aldarrikatzeko:
• Aberastasunaren banaketa justua aldarrikatzen dugu.
• Zerbitzu publikoak indartzea eskatzen dugu: osasuna, hezkuntza, zaintza, garraioa…
• Gerraren negozioa salatzen dugu eta baliabide publikoak bizitza eraikitzera bideratzea eskatzen dugu, ez heriotzara.
• Planetarekin orekatuta, bizi-baldintza duinak bermatuko dituen sistema baten aldeko apustua egiten dugu.
Antolatu behar gara: sindikatuetan, auzo-elkarteetan, gizarte-mugimenduetan, gure bizitzak beren irabazien gainetik jartzen dituztenen aurka borrokatzeko.
Maiatzaren 1ean berretsi nahi dugu gure bizitzek euren irabaziek baino gehiago balio dutela, eta gerraren, espolioaren eta prekaritatearen aurrean, borroka kontziente eta antolatuak baino ez duela itxaropenaren bidea irekiko.
Gerra eta genozidioaren aurka!
Gora langileon borroka!
Abr 20, 2025 | KOMUNIKATUAK
Igande honetan, apirilak 20an, Aberri Eguna ospatuko da Euskal Herriko zazpi lurraldeetan.
Antikapitalistak-etik herriaren etorkizuna erabakitzeko eskubidea aldarrikatzen dugu, ez lelo hutsal gisa, baizik eta muga demokratikoak zabaltzeko eta eredu sozial eta ekonomikoaren aldaketa erradikal baterako borrokaren parte gisa.
Beste behin, beren burua subiranista duten indarrek ikurrinak astinduko dituzte aldarrikapen nazionala plano sinboliko eta instituzionalera mugatzeko. EAJk, Pradales buru dela, berriz ere «Euskal Oasiari» buruz hitz egingo digu, bitartean euskal eta espainiar burgesiaren eta korporazio handien interesak bermatzen dituelarik. Baina ez dugu itxaropen handirik EH Bildurekiko ere, ezta bere hautagai Otxandianorekin ere, aldaketa sozialak instituzioetatik etorriko direla agintzen baititu, benetako prozesu subiranista bat abian jartzeko baldintzak sortzeari uko egiten dion bitartean.
Euskal Herria ez da oasi bat: inflazio basatiaren, etxebizitzaren eta oinarrizko produktuen prezioen igoeraren, gure hirien turistifikazioaren eta zerbitzu publikoen desegite progresiboaren ondorioak jasaten ditugu. Testuinguru honetan, ezker instituzionalak sistema kapitalista modu «amable» batean kudeatzea du helburu, sistema hori borrokatzeari uko eginda. «Hau da dagoena», esaten digute, bitartean gure bizitzak prekarizatzen dituzten politika neoliberalak aplikatzen dituzten bitartean.
Ezker alternatibotik eredu territorial konfederal baten alde egiten dugu. Borroka herritik eta Estatu espainolean 1978an ezarritako erregimenari aurre egiten dioten gainontzeko herriekin elkartasunetik eraikitako Euskal Errepublika konfederala aldarrikatzen dugu. Behetik gorako haustura demokratiko batek soilik egingo dio aurre Estatu espainiarraren eredu nazional-zentralistari.
Den-dena erabaki nahi dugu. Subiranotasun popularra aldarrikatzen dugu, ez soilik plano instituzional edo territorialera mugatua, baizik eta ekonomia, etxebizitza, baliabide eta gorputzen gaineko kontrol herritarra erdigunean jarriko duena. Borroka feministetatik, ekologistetatik, sindikaletatik eta arrazakeriaren aurkakoetatik eraikitako autodeterminazioa. Behekoentzat eta behekoetatik eraikitako autodeterminazioa.
Aberri Egunean, nazioarteko elkartasunetik, herri palestinarraren bizitzeko, erresistitzeko eta genozidio eta okupazio sionistatik askatzeko eskubidea ere aldarrikatzen dugu. Euskal alderdi guztiei benetako konpromisoa eskatzen diegu: Israelgo estatuarekin harreman komertzial eta kultural guztiak etetea, armen enbargoa ezartzea eta harremanak dituzten euskal akademia eta instituzio guztiek Israelekiko boikota ezartzea.
Ibaia batetik itsasora arte, Palestina garaile!
NAZIO SUBIRANOTASUNAREN ALDE
ERREPUBLIKEN KONFEDERAZIOAREN ALDE
EUSKAL ERREPUBLIKAREN ALDE
Nov 25, 2024 | KOMUNIKATUAK
Beste behin, azaroaren 25aren aurrean gaude, indarkeria matxisten aurkako nazioarteko egunean. Gaur ez da soilik oroitzapen-eguna, borroka-eguna baizik, indarkeria matxisten aurkako erresistentzia guztiak agerian jartzen diren eguna. Gure bizitzak baldintzatzen dituzten indarkeriak egiturazkoak ere badirela gogorarazteko eguna da, urteetan salatu dugun bezala, indarkeria zuzenaz harago.
Indarkeria matxistak ezin dira hilketetara soilik murriztu, ezta bikote-harremanen barruko indarkerietara ere. Horrez gain, antolatutako emakumeak garela aldarrikatzeko eguna da, eta emakume guztien eskubideak defendatzen jarraituko dugula; askeak izateko eta patriarkatuaren uztarritik kanpo ibiltzeko eskubidea.
Azaroaren 25 honetan, berriro entzungo dugu erakunde publikoetatik eta lider politikoetatik indarkeria matxistaren gaitzespena, eta indarkeria mota hori desagerrarazteko konpromisoak hartzeko borondatea erakutsiko digute. Hala ere, gorakada hori eta erantzun sozial eta instituzionalen eza ikusita, argi dago matxismoaren hazkundea geldiarazteko tresna instituzionalak ez direla nahikoak.
Indarkeria matxistak patriarkatuaren parte dira, eta genero-kuestioa beste batzuekin gurutzatzen denean areagotzen dira. Hori dela eta, matxisten, LGBTI+fobikoen, arrazisten, xenofoboen eta klasisten jokabideek eragindako diskriminazio eta indarkeria instituzionaleko praktikak salatzen ditugu. Harriduraz ikusten dugu arau heteropatriarkal zuria betetzen ez duten kolektiboen aurkako indarkeria matxistak nola areagotzen diren, eta eskuin muturrak, bere forma guztietan, kolektibo horiek bere jomugan jarri dituela.
Aurten, ezin dugu alde batera utzi Palestinako sarraskia. Milaka pertsona hiltzen ari dira, eta emakumeak, beste behin, beren gorputza eta bizitza lehen lerroan jartzera behartuta daude, seme-alabak babestuz eta indarkeriaren eta zapalkuntzaren testuinguruan aurre eginez. Ezinbestekoa da gerra honek emakumeengan duen inpaktu neurrigabea ikusaraztea; izan ere, galerei eta oinazeari aurre egiteaz gain, bizitzari eta komunitateari eusteko ardura ere hartzen dute kaosaren erdian.
Palestinarrek beren erresistentzia erakusten ari dira. Askotan biktima pasiboen
irudian kokatu nahi izaten diren arren, azken hilabeteetan erakutsi duten indarrak irudi faltsu hori apurtzen du. Genozidioa hasi zenetik, laguntza humanitarioa eta babeslekuak antolatzen, ospitaleetan mediku gisa lan egiten eta kazetari gisa informazioa emateko beren bizitzak arriskatzen ikusi ditugu. Feminista internazionalistak garen aldetik, emakume palestinarren erresistentzia eta autodefentsa eskubidea defendatzen dugu. Betidanik izan dira Israelen
kolonialismoaren aurkako erresistentziaren parte.
Gizarte feminista, antikapitalista eta antiarrazista baten alde!
GORA BORROKA FEMINISTA!
Abr 15, 2024 | KOMUNIKATUAK, PRINCIPAL (izquierda)
Apirilaren 21eko hauteskunde autonomikoen aurrean
Azken urteotan aztertu dugun bezala, EAEk ekonomia birmoldatze prozesu motel baina sendoan murgilduta jarraitzen du. «Normaltasun berria»-ren errebote-efektuaren ondoren, eredu ekonomikoa covid aurreko inertzietara itzuli da: geldialdi orokorrerako joera, Estatuko BPG-an pisua galtzea eta industriaren pixkanakako beherakada, sare ekonomikoa hirugarren sektorerako joera motel baina geldiezinean. Etengabe galtzen dira enpleguak industriaren sektorean, deslokalizazioak, gero eta prozesu gehiago kanporatzen dira, eta abar. Etengabeko joera hori sendotzen ari da industria-sektorea «euskal oasia»-ren harribitxian, eta ondorio politiko handiak izango ditu, eta horretarako prestatu beharko dugu. Lan baldintzak ere okerrera doaz (aldi baterako enplegu gehien duen autonomia-erkidegoa izanik), inflazioa hamarkadetako handiena den aldi berean (3’5 urtarrilean), euskal langile-klaseen geruza zabal baten prekarizazioa bizkortuko duen koktel bat osatuz. Egoera hau sektore prekarizatuenetatik hasi zen (gazteak, migratzaileak eta emakumeak), baina dagoeneko zabaltzen ari da: bost familiatik batek ezin du oporrik hartu edo ustekabeko gastuei aurre egin. Etxebizitza da oraindik ere prekarietate handiena sortzen duen bektoreetako bat, erosketa-prezioen igoera geldiezinarekin ( % 4) eta alokairuen igoera are handiagoarekin ( % 10).
Testuinguru ekonomiko honetan, Urkullu lehendakariak hauteskunde autonomikoak deitu ditu apirilaren 21erako, 12 urtez Ajuriaenean egon ondoren, Ardanzaren ondoren luzeena. Nahiz eta egonkortasun handia izan eta aurreko legegintzaldietan Eusko Legebiltzarrean gehiengoak sendotuz joan, EAJk higadura handia izan du azken legegintzaldi honetan, hauteskunde batetik bestera pixkanaka gora egiten ari den Ezker Abertzalearen aurrean, eta lehen aldiz mehatxatzen du alderdi bozkatuena izateko lehia autonomikoetan. Burubatzarraren erreakzioa Imanol Pradales ezezagunaren ordez Urkullu ordezkatzea izan da, eta datorren kongresuan Ortuzarren ordez alderdiaren zuzendaritza ordezkatzea ere aipatzen da, 12 urteren ostean. Itxura guztien arabera, BBBk (Bizkaiko Buru Batzarrak) alderdiaren zuzendaritza kontrolatzen jarraituko du.
Urkulluren ondarea anbibalentea da; izan ere, 15M zikloari nolabaiteko egonkortasunarekin eta erakundeen eremuan arrakala handirik gabe eutsi arren, ziklo-itxieran zabaltzen zaizkio josturak. Sektore publikoaren murrizketa orokortuak eta sektore horretan egiten diren grebek, bereziki Osakidetzaren desegiteak, 2020ko greba orokorrak, mobilizazio feministak, megaproiektu berriztagarrien aurka gero eta mugimendu gehiago agertzeak eta gizartearen gehiengoaren bizi-baldintzen garestitzeak eta okertzeak izan dira arrazoiak, alde batera utzi gabe prozesu eta atsekabe horietako hauei bere oposizio abertzaleak errentagarritatea jasotzea jakin duela. EAJren iraunkortasun historikoari faktura egiten dio eszenatoki honek. Baliteke 2008ko krisiaren ondoren izan zituen marjinak (etxebizitzarako laguntzak, DSBE) gaur egun ez izatea aukera bat gastu publikoari eusteko eta austeritatera itzultzeko Europako egoera berri baten aurrean.
EAJ-PSEren azken gobernu autonomikoaren balantzeari dagokionez, hainbat gauza aipatu beharko genituzke ideia bat egiteko: alde batetik, «ordena neoliberalaren alderdiaren» politikek nola hartzen duten forma autonomia-erkidegoan (ez alderdi monolitiko gisa, dinamikoa eta kontraesankorra baizik), eta, bestetik, arreta jarri eta epe ertaineko borroka-egoerak zeintzuk izango diren aurreratu ahal izateko, bloke kontrahegemoniko bat eraikitzeko esku hartu eta lan egin ahal izateko.
Zalantzarik gabe, euskal sektore publikoaren eraispen orokorra da jaraunspen handienetako bat (Ertzaintza bezalako salbuespen argigarriekin). Behin-behinekotasun gero eta handiagoa eta inflazioarekiko soldaten jaitsiera ohikoak dira sektorean, baina murrizketek eragin handiagoa dute Hezkuntza Arautuan eta Osakidetzan. Hezkuntzari dagokionez, mobilizazioek gora egin dute urteetan zehar sistema publikoan izan diren murrizketen aurrean, eta Hezkuntza Autonomikoaren Lege berriak (Elkarrekin Podemos eta EHBildu legea babesteko zorian egon ziren) matrikulazio sistema xenofoboa eta klasista mantentzen eta indartzen du, eta, aldi berean, eredu pribatizatuenetako bati eusten dio. EHUn ere murrizketen aurkako greba-deialdiak egiten ari dira.
Osakidetzaren egoera arazo nagusietako bat da, okerrera egin duelako, urteetan zehar progresiboa eta jarraitua izan den arren, pandemiaren ondoren okertzeak jauzi kualitatiboa eman duelako, eta sektore prekarioenei ez ezik, «klase ertainetako» geruza handiei ere eragiten dielako. Euskal osasun publikoaren kudeaketa zuzentzen duen pribatizazio, merkantilizazio eta entxufismo logikan ikusten dugu desinbertitzeko estrategia, aberatsenak pribatura eramateko eta bizirauteko publiko bat pobretuenentzat uzteko. Joera hori iritsi da gatazkaren inguruko erresistentzia eta antolaketa leku askotan orokortzen ari den puntura, ez soilik langileengan, baita erabiltzaileetan ere. Gatazkak urte asko daramatza metastasian sortzen, eta hilabete asko daramatza lehen mailako arretara, erizaintzara, mediku espezialistetara eta abarretara zabaltzen. Azkenik, sindikatuak ados jarri dira hauteskunde sindikalak berriro deitzeko, 10 urtez egin gabe egon ondoren. Langileen batzarrak hainbat lurraldetan antolatu dira, eta azken hilabeteetan hainbat greba deitu dira. Mobilizazioetan eta grebetan parte hartzea irregularra izan den arren, eta une honetan jendetza murriztu den arren, gatazka hori izango da ziurrenik Euskadin deboraldi honetako gatazka garrantzitsuenetako bat.
Zerbitzu publikoen murrizketa hori Gizarteratzeko eta Diru Sarrerak Bermatzeko Euskal Sistemaren erreforman islatutako murrizketa sozialen politika progresibo baten eskutik joan da. Erreforma hori EAJk, PSEk, EPk eta EHBilduk onartu zuten. Erreforma horren ondorioz, egoitza ofizial bat deklaratu behar da, eta, beraz, de facto pertsona asko, batez ere biztanleria migratzaile arrazializatua, egoitza hori jasotzeko eskubidetik kanporatuko ditu. Bestalde, Etxebizitzako Gastuetarako Prestazio Ekonomikoaren laguntza berriak egungo EPO ordeztuko du, eta 3 urtez Etxebiden inskribatzea eskatuko du, milaka pertsona, gehienak migratzaile arraziialiatuak, erregistratzeko aukerarik gabe utziz.
«Makila» sozial hori guztia «azenarioaren» kontrapartearekin etorri da enpresa-sektorearentzat eta, bereziki, «kapital berdearentzat». Energia Berriztagarrien Lurralde Plan Sektorialak trantsizio ekologiko neoliberala lurreratzen du hiru lurraldeetako zonalde askota. Europako funtsak, emakidak eta lizitazioak enpresa handientzat, milioika diru publiko proiektu eoliko eta fotovoltaikoak egiteko. EAJ-PSE-EHBilduk onartu berri duen Trantsizio Energetikoaren Legea korrelatu politikorako funtsezko oihala da, zenbait ñabardura eginez, baina hazkunde-eredua eta metatze-logika praktikan legitimatuz. Ezarpen horien aurrean, tokiko protesta batzuk sortzen ari dira, eta mugimendu horiek zentralizatzen eta artikulatzen ari dira, arreta jarri eta behar bezala ezaugarritu beharko ditugu.
Legegintzaldiaren amaierako lotura gisa, aipatu behar da Ertzaintzak nabarmen areagotu dituela errepresio-mailak eta indarkeria-maila handiagoak erabili dituela. Hori bat dator estatuen norabide autoritarioaren joera globalekin eta Ipar Globaleko polizien faxistizazioarekin. Azken asteotan, sektore herrikoien aurkako biolentzia fisikoa (Tolosa, Anoeta, San Mames…) edo atxiloketa eta isunen (Martuteneko okupa, greba feminista, Etxebizitza Sindikatua…) areagotzea bizitzen ari gara. EAJk Ertzaintzan eskuin muturreko sektoreen kontrola galdu izanak nolabaiteko autonomia eman diezaieke Estatuko aparatuei.
Agian beharrezkoa da adieraztea EAJ funtsezko hanka dela oraindik ere Estatuko koalizio-gobernuaren egonkortasunean, eta noizean behin PSOErekiko nolabaiteko autonomia saiatu arren eta PPrengandik gertuago dagoen harreman bat entsaiatu arren, zaila dela ikustea gobernu alternatibo bat babestuko duenik popularren eskumaratze ultraren aurrean. Hori esanda, Estatuko Kongresuan dagoen indar harremanaren aldaketa baten aurrean, ezin dugu gutxietsi jeltzaleek beren interesak Estatuko edozein solaskiderekin bateratu ahal izateko duten gaitasun historikoa (Vox baztertuta).
PSEri dagokionez, jeltzaleen buruzagitzaren menpekoa da eta Sabin Etxearekin eta Ferrazekiko ez du autonomiarik. Bere patua horien egitekoarekin lotzen du, eta Nafarroako alternatiba saiatu arren, gehiengo parlamentario alternatiboa anatema da. PPri dagokionez, EAEko politikan duen garrantzirik eza Euskadin lur errearen aldeko apustuaren emaitza da, Estatuko gainerako lurraldeetan botoak lortzeko, euskal estatus politikoaren barruan proposamen bat garatzeko tartea kenduz eta bere patua Estatu mailan ere lotuz. Hala ere, blokeen arteko hurrengo hauteskundeetan emaitza estuagoa izango denez, eta inkestetan igoera txiki baterako joera berretsiz gero, baliteke hurrengo Eusko Legebiltzarrean haien botoak funtsezkoak izatea. Litekeena da Voxen eserlekua amortizatuta geratzea eta desagertzea.
EHBilduri dagokionez, ordena neoliberalaren barruan dagoela berretsi besterik ezin dugu egin. Instituzioetan aurrerapena, zentrorantz bira zorrotza egitea, kontzesio estrategikoak eta diskurtsoaren moderazioa, Ezker Abertzaleko erakundeen eta oinarrien baketze sozial progresiboa eta abar Euskal Askapen Nazionaleko Mugimenduaren porrotaren eta 78ko erregimena berrezartzeko zikloaren itxieraren ondoriozko transformismo-prozesu baten dialektikaren zati dira. Orain arte inoiz ez da posible izan Ezker Abertzaleak EAJ garaitzea autonomiko batzuetan, baina jeltzaleek mugimendu historikoaren gainean eredu burgesa inposatzea lortu dute. Estatuan, Sanchezen bazkide egonkorrenetako bat da, murrizketak, aurrekontu militaristak, Europako funtsak… babesten baititu. Euskadi mailan, Otxandiano hautagaiak EAJri batera gobernatzeko egindako gonbidapena eta Ortuzarrek emandako erantzuna dira adierazgarriak, azken honek proiektu desberdinak defendatzen dituztela gogoraraziz aurrekoari. Trantsizio Energetikorako Legea, gobernu autonomikoak baino sutsuago defendatu du eta mugimendu ekologistaren oposizio sozialari erasotzera ere eraman ditu. Aipatu beharra ere zentsura-modu desberdinak edo dituzten botere instituzional burgeseko tresnen erabilerak Mugimendu Sozialistaren aurka, neurria emanez ze norabide duten eta zein neurritaraino aldendudiren edozein haustura-ikuspegitatik. Tokiko erakunde, plataforma, elkarte, ikasle eta abarren kopuru handiaren barruan, milaka langilek Ezker Abertzalearen barruan antolatzen jarraitzen dute, eta sektore hoietako batzuetara dei egin behar dugu. Baina kontuan izan behar da haien zuzendaritzek ez dutela hausturaren alde lan egiten, baizik eta modu aktiboan ito nahi dutela eta hori adierazi behar dela. Hori kontuan hartuta, eta hala eta guztiz ere, euskal langileriaren maila zabaletarako, EHBilduk aukera ematen du EAJren nagusitasun historikoarekin amaitzeko, eta, beraz, benetako aldaketaren aukera, ezin dugu gutxietsi EAJ gainditzea ekarriko lukeen mugarriaren eragina. Aldi berean, jakin badakigu EHBilduk EAJ ordezkatu nahi duela euskal kapitalismoaren kudeaketan, miseria neoliberal aurrerakoi eta adeitsuaren kudeaketan.
Elkarrekin Podemosi buruz eta Sumar izeneko deskonposizioaren fase berriari buruz ez dago zer esan handirik; izan ere, barruko sektoreen arteko tentsioak (estatu mailan baino gehiago) aulkien, liberazioen eta diruaren banaketara mugatzen dira. Akordio ezaren ondorioz, Podemos Galizian bezala desagertuko da (maila sozialean duela urte batzuk desagertu ziren), Ezker Anitzak gero eta apurtxo gutxiagorekin biziraungo du, eta Sumar aurrekoak M15eko ziklo instituzionalaren aurretik zuen papera ordezkatzea lortuko luke, baina hura baino subalternitate sakonagoarekin.
Egoera honen aurrean, non triunfalismoak helburu eta borrokarako gaitasunen etengabeko galerari laguntzen dion, EH Bilduren hauteskundeetako emaitzarik onenak eta azken hamarkadetako asmo eraldatzaile txikienak behatzeko paradoxa izango dugu ziurrenik. Funtsean, apirilaren 21ean hauteskunde-deialdira aurkezten diren erakunde politiko aurrerakoiek bat egiten dute euskal burgesia, berdea eta ustez demokratikoa, modernizatzeko bolada bat bultzatzeko bokazioarekin, horrela ahalik eta baldintza onenetan aurre egiteko (haien arabera) ezegonkortasunak eta inperialisten arteko norgehiagoken itzulerak markatutako XXI. mendean.
Egoerak errealitate zehatzetik, gure garaiko klase-borrokak hartzen duen benetako mailatik eta horrek eratzen duen kontzientzia-mailatik abiatzen den estrategia eskatzen du. Hauteskunde-inertzietatik eta autoerreferentzialtasun aldarrikatzailetik harago joan behar dugu, gaur egun langileek garatzen dituzten gatazketan oinarritutako borroka-plan baten eraikuntzan aurrera egin behar dugu, eta, hortik abiatuta, Hego Euskal Herrirako trantsizio ekosozialerako programa zehatz bat eratu behar dugu. Borroka-plan horrek liberatu profesionalen edo kargu instituzionalen sare bat baino askoz gehiago eskatzen du, profesional edo kargudun asko izanik ere.
Eraldaketa prozesua dagoeneko presente dago Osakidetzako langileen grebetan, mugimendu feministaren greban, Mecaner fabrikako langileen berreskuratze ekosozialerako planean eta trantsizio energetikoaren eredu neoliberalaren aurkako gatazken agerpenean, boikotaren antolaketan eta sionismo genozida eta bere konplizeen aurkako protestan, sektore gazteen hausnarketa eta antolaketa komunistara itzultzean…
Ezin dugu onartu botorik eskuinean erortzea, eta ez dugu zalantzarik gure bizitzetan eta planeta osoan harraparia izateko duen bokazioari buruz. Hori esanda, ezin ditugu inola ere zuritu azken urteotan ezker instituzionalak Hego Euskal Herrian eta Espainiako Estatuko Kongresuan garatu dituen uko egiteko politikak, basakeria kapitalista eta inperialista modu atseginean kudeatzeko politikak ekintzaz edo ez-egitez bermatuz.
Antikapitalistak elkartetik mobilizazio masibo, zabal eta pluralak animatuko dituen erakunde militante bat eratzen lagundu nahi dugu, ikuspegi ekosozial, transfeminista eta internazionalista batekin, non langileok ekonomia eta ugalketa eta produkzio-lanak demokratikoki planifikatuko ditugun. Kolektiboki heltzea klima-aldaketaren ondorioei, eskuin muturrak bultzatzen duen erasoaldi erreakzionarioari eta hori eragiten duen sistema kapitalistari. Bide luzea dago hori posible egiteko, aldarrikatzea baino zerbait gehiago behar da, gure ahalegin eta esperientzia guztiak jokoan jartzea eskatzen du.
Boto indibidualaz haratago, gure klaseak modu espontaneoan bultzatzen dituen borroka horietan langileriak lortutako eskubideak pribatizatzeko prozesuaren aurka, hala nola osasuna eta hezkuntza publikoa, etxebizitzaren oinarrizko eskubidea lehiatuz bere merkataritza-erabileraren aurrean, migratzaileen, emakumeen eta lgtbi pertsonen eskubideak… Hortik berreraikiko dugu gure garaiko programa eta erakunde ekosozialista bat.
Mar 30, 2024 | ESCUELA, HOME, KOMUNIKATUAK, PRINCIPAL (izquierda)
Igande honetan, martxoak 31, Aberri Eguna ospatuko da Euskal Herria osatzen duten zazpi probintzietan.
Antikapitalistetatik, muga demokratikoak zabaltzearen eta Euskal Herriaren etorkizuna erabakitzeko eskubidea baieztatzearen alde borrokatzen gara.
Berriz ere, subiranistak omen diren indarrek berriro astinduko dituzte ikurrinak gai nazionala soilik aldarrikatzeko, eredu ekonomiko eta soziala aldatzeko beharra aipatu gabe. Ezer espero ez dugun EAJ eta bere liderra Pradales aterako dira guri herriaz eta Euskal Oasiaz hitz egitera. Baina Euskadiko, eta Espainiako, korporazio handien eta burgesiaren eskubideak defendatzen dituen sistema ekonomikoaren bermatzaileak baino ez dira. EHBildurengandik eta Otxandiano liderrarengandik ere ez dugu asko espero, Euskal Herriaren lurralde estatusa aldatuz euskal langileriaren baldintza materialak aldatuko direla esango baitigu, eta, aldi berean, prozesu soberanista hori aldatzeko baldintzak sortzeari uko egingo diete.
EAEko hauteskundeen atarian, Euskal Herriko ezker antikapitalistaren egoera tamalgarria da. Euskal Herria ez da oasi bat, inflazio ikaragarri baten ondorioak pairatzen ditugu, etxebizitzen eta oinarrizko produktuen prezioen igoera, osasun publikoari egindako erasoa pribatizatzeko helburuarekin. Euskal ezkerrak «gobernagarritasun arduratsuaren» papera hartu du bere gain, eta sistema kapitalistaren kudeaketa adeitsuan jartzen du arreta, horri aurre egiteari uko egiten, «hau da dagoena, politika prekarizatzaile eta neoliberalak onartuz.
Ezker alternatibatik lurralde-eredu konfederalaren aldeko apustua egiten dugu, non errepublika konfederatu gisa aldarrikatzen garen. Gure herriaren borrokaren historiak azalean utzi du herrien subiranotasunak aurre egingo diola 1978an ezarritako ereduari, eta Espainiako Estatuko herrien borroka komun eta solidarioa bakarrik izango dela gai eredu nazional-zentralista hausteko.
Herriaren subiranotasuna aldarrikatzen dugu dena erabaki ahal izateko. Erabakitzeko eskubidean sinesten dugun eta eskubide hori erabili nahi dugun pertsona eta indar guztien aniztasunetik eraikiko den subiranotasuna, demokrazian lotura komuna duten borroken batasunetik abiatuta. Lurraldetasunera bakarrik mugatuko ez den autodeterminazioa, herri mailako eztabaida planteatuko duena eta eredu sozial eta ekonomikoan aurrera egingo duena. Autodeterminazioa behekoentzat.
Aberri Egunean, internazionalismo solidario batetik, Palestinak existitzeko eta basakeria sionistari aurre egiteko duen eskubidea aldarrikatzen dugu. Euskal alderdiei Israelen aurkako konpromiso irmoa eskatzen diegu, harreman komertzial eta kultural guztiak etetetik eta armak bahitzetik hasita. Euskal erakunde eta erakunde akademiko guztiek Israelgo Estatuari boikota egiteko deia egiten dugu. Ibaitik itsasoraino, Palestinak irabaziko du!
SUBIRANOTASUN NAZIONALAREN ALDE!
ERREPUBLIKEN KONFEDERAZIO BATEN ALDE!
EUSKAL ERREPUBLIKAREN ALDE!
