Joan den urriaren 7an, Palestinaren eta Israelen arteko gatazkaren beste atal izugarri bat hasi zen, eta badira iada 100 urte. Indarkeria eta heriotza ekaitza piztu zen, eta horrek agerian utzi zuen Israelgo estatu sionistaren politika zehazten duen okupazio eta nagusitasun kolonialeko egoera gero eta jasangaitzagoa zela. Menderatze basati horrek etengabeko bidegabekeria hori elikatzen du Palestinako herriarekiko. Kontzentrazio-esparru batean bizitzera behartuak, arbitrariotasuna, tortura eta euren bizitzei mespretxu absolutua, batez ere haur eta emakumeena, palestinarren egunerokotasuna da, bai Gazan, bai Zisjordanian.
Netanyahuren gobernu sionista, arrazista eta kolonialistak piztutako erreakzio genozida hori Hamasek zibilak bereizi gabe bahituz eta hilez egindako ekintzagatik justifikatzen da, ekintza hori normaltasun giro batean egin izan balitz bezala, bi herrien arteko elkarbizitza, termino demokratiko eta baketsuetan araua izango balitz bezala. Aldian-aldian sortzen den amorrua eta gorrotoa estatu sionistaren okupazioaren, zapalkuntzaren, hilketen eta torturen ondorio dira.
Tariq Ali idazle britainiarrak dioen bezala:
“Palestinarrek eskubidea al dute jasaten ari diren etengabeko erasoari aurre egiteko? Bai horixe. Bi aldeen artean ez dago baliokidetasun moral, politiko edo militarrik. Israel estatu nuklearra da, Estatu Batuek hortzetaraino armatua. Bere existentzia ez dago mehatxatua. Palestinarrak dira, haien lurrak, haien bizitzak, hala daudenak. Mendebaldeko zibilizazioa sorgor egoteko prest dagoela dirudi, hil egiten dituzten bitartean. Haiek, ordea, kolonizatzaileen aurka altxatzen dira. “
Estatu Batuetako gobernuek eta Europar Batasunak politika konplizea dute Israelekin. Hamasen terrorismoaren aurrean Israelgo estatuari egotzitako “defentsarako eskubidearen” eufemismopean, zibilak bereizi gabe bonbardatzeko praktika eta osasun-langileen, laguntza humanitarioko langileen, kazetarien eta abar luze baten aurkako hilketa selektiboak onartzen dira.
Ezin da nazioarteko zuzenbidea errespetatzeaz hitz egin argi dagoenean ez dela inolaz ere errespetatzen eta etorkizunean ez dagoela horretarako borondaterik. Basakeria hiltzaile horren atzean, garbiketa etniko masibo berri bat egiteko asmoa dago, modu sionistan Palestinako populazio arabiarraren presentziari amaiera emango diona. Gobernu demokratikoek, benetan hala badira, nahikoa dela esan behar dute, eta Israel behartu behar dute palestinarren aurka piztutako gerra amaitzera. Europar Batasunetik bertatik hasita, Israelgo Estatu kolonialaren oinarri nagusietako bat baita.
Gaur egun Sumarrekin eta aurretik Unidas Podemosekin koalizioan dagoen Espainiako Gobernuaren kasua egoera horren adibide argia da. Bi gobernuek zeregin argia izan dute logika militarraren alde, 45 urtetan izan den inbertsio militarrik handiena lortuz, NATOk eskatutako BPGren % 2ko maximoa gaindituz. Funts horietako batzuk, zehazki, Israelgo Estatuari segurtasun- eta arma-sistemak erostera bideratzen dira, “borrokan frogatutzat” eskainiak.
Aldiz, langileen mugimenduak tradizioz herri zapalduekiko elkartasun aktiboko politika mantendu du, kapital inperialistak, edozein modutan, herriak bahitu eta esplotatzearen ondoriozko bidegabekerien aurka. Ez da sentimenduzko kontua, baizik eta funtsezkoa langile guztientzat. Izan ere, gerraren ondorioak Ekialde Ertain osora hedatzean, izugarriak izango dira krisi ekonomikoan, energia- eta elikadura-produktuen prezio altuetan eta abarretan. Kolonialismo israeldarrak sor dezakeen zurrunbilo militarrak, mendebaldeko kapitalismoak baliabideak erraz eskuratzeko duen beharraren aurrean, erakusten du langile-klasea bakarrik izan daitekeela gai herrien askatasuna bermatuko duen erantzun bat emateko eta gizateria osoarentzako irtenbide ekosozialista bat altxatzeko, klase nagusiek arrastaka eramaten gaituzten basakeriaren aurrean.
Joan den asteazkenean, otsailaren 7an, Katalunian, CGT, IAC eta Intersindical sindikatuek lanuzteak bultzatu zituzten, Israelek herri palestinarrarengan izan zuen genozidioa eta Europar Batasunaren eta bere gobernuen gorakada militaristak langile klaseetan izan zituen eraginak salatzeko. Norabide horretan aurrera egitea eta horrelako ekimenak lantoki gehiagotan bultzatzea eta langile-klase osora zabaltzea laguntza handia da, zalantzarik gabe, Mendebaldetik Palestinaren askatasunari eskaini diezaiokeguna. Palestinako egoera langileekin partekatu ahal izateko batzarrak antolatzeak aukera ematen digu basakeria militarrari aurre egiteko eta gure gobernuei aurre egiteko. Argi dago Israelgo Estatua mendekoa dela mendebaldeko potentzialen baliabide militar, industrial, kultural eta ekonomikoekiko, eta horrek funtsezko botere estrategikoa ematen digu erasoaldi kolonial berri hau gure lanetatik blokeatzeko.
Sindikalista eta Antikapitalistak-ko militantea
Sindicalista de CGT y militante de Anticapitalistes Catalunya.
Sindicalista de CSI y militante de Anticapitalistes Asturies
*Artikulu hau www.elsalto.com webgunean argitaratu zen lehen aldiz. https://www.elsaltodiario.com/palestina/apoyar-libertad-palestina-centro-trabajo
