Sirian, Al Ásaden erregimena erori da, eta diktadore ohia Errusian erbesteratu da. Gertaerak oso azkar eman dira, eta 11 egunetan, bere nagusitasuna egonkortu zuela zirudien kleptokrazia modu ikusgarrian erori da. Siria ziurgabetasun handian murgildu da orain; tiranoa erortzeak sortutako poza etorkizunarekiko kezka handiarekin nahasten da. Ez da harritzekoa: zoritxarrez, Al Ásad boteretik bota dutenak indar erreakzionarioak dira, Al Qaedatik datozen indar fundamentalista batzuen eta Turkiak zuzenean finantzatutako armada baten arteko koalizio prekarioa.
Egoera honetara nola iritsi garen ulertzeko, beharrezkoa da 2011ra atzera egitea. Iraultza arabiarren eta Al Ásaden politika neoliberalek sortutako krisi ekonomiko eta sozial sakonaren testuinguruan, Siriako herriak protesta-ziklo bati ekin zion egoera politikoa aldatzeko eta langileen bizi-baldintzak hobetzeko. Laster, erregimenaren itxikeriaren, errepresio bortitzaren eta protestak entzuteko ezintasunaren aurrean, mobilizazio horiek erregimena eraisteko bilakatu ziren, eta horretarako, kontseilu lokalak sortu ziren. Termino klasikoetan, Siriako iraultza fase demokratiko batean sartu zen. Hala ere, norabide politiko argirik ezak eta erregimenaren errepresio basatiak gatazka militarizatzera bultzatu zuten. Gerra zibilaren erantzulea erregimena bera izan zen, indar erreakzionarioak elikatzea lehenetsi baitzuen: yihadistak espetxeetatik askatuz eta sektore herrikoietako manifestariak espetxeratuz, bere zilegitasunaren porrota onartu baino. Milaka preso (palestinarrak barne), milioika erbesteratu eta 600.000 hildako baino gehiago izanik, Al Ásaden erregimena “egonkortasunaren” gotorleku izendatzea txantxa makabroa da. Indartsua zirudien arren, erregimenak erakutsi du Errusia eta Iran bezalako potentzia atzerritarren menpe zegoela. Herrialde horiek erabaki zutenean ez zitzaiela interesatzen babesa ematen jarraitzea, beren interesak beste nonbait baitzeuden, erregimena kartazko gaztelu bat bezala erori da, inork defendatu gabe.
Indar erreakzionario berriak diktadurak burututako herri-matxinadaren suntsipenaren gainean indartu ziren. Lehenik ISIS, gaur egun HTS (Hay’at Tahrir al-Sham, Al Qaedatik datorrena) eta ENS (Siriako Armada Nazionala), Turkiako estatuaren zerbitzura. Indar horiek programa erreakzionario bat defendatzen dute eta Siriako klase herrikoien askatasunaren eta emantzipazioaren etsaiak dira. Ikusi bezala, potentzia atzerritarrek ez dute inolako arazorik Sirian dituzten interesak defendatzeko batzuen edo besteen alde itunak egiteko: Putinek matxinoekin hitz egiteko prestasuna agertu du Mediterráneo itsasoan dituen baseak mantentzeko; AEBk HTS talde terrorista bezala hartzen duen arren, ez du inolako arazoa harekin solaskide gisa jarduteko, eta Turkiak eskualdeko boterea handitzea eta kurduak zapaltzea bilatzen du.
Siriak fase suntsitzaile berri batean sartzeko arrisku erreala du, Al Ásaden erregimen odoltsuak hasitakoa forma berrietan luzatuz. Honek herrialdearen banaketa autoritarioa, gutxiengo nazionalen zapalketa, diktadura berri bat edo potentzia atzerritarren interesekiko mendekotasuna ekar dezake. Israelek, Ekialde Hurbileko herrien etsai nagusiak, egoera probestu du Siriako lurralde berriak inbaditzeko.
Indar-korrelazio zail honen aurrean ere, siriarrak kalera atera dira tiraniaren erorketa ospatzera. Internazionalismo sozialista praktikatzen dugun erakunde politikoen betebeharra ez da odolzale diktadore baten alde egitea edo potentzia inperialisten nahiz indar erreakzionarioen maniobretan itxaropenak izatea. Gure betebeharra da 2011ko bidea berriz hartzea bilatzen duten, eta gaur egun oso ahulduta dauden, siriar guztiak babestea, gaur egungo indar erreakzionarioen menpe erori ez daitezen. Kapitalismoaren potentzien alde edo aurka posizionatu beharrean, Siriako eta Kurdistango herriaren etorkizuna klase herrikoien antolakuntza propioak erabaki behar du, emakumeen, pertsona queerren eta herri zapalduen askatasunak bermatuz. Gainera, palestinarren erresistentziari babesa areagotu behar diogu, gure gobernu eta enpresen sionismo genozidaren konplizitatea salatuz. Askapenaren bidea inoiz ez da erraza izan, eta internazionalismoa berpiztea gure betebehar politikoa da: hori da, tranpa guztietatik urrun, mundua hondamendian mantentzen duten indar inperialista eta erreakzionarioei aurre egiteko eta haiek garaitzeko bide bakarra.
