Ibaitik itsasora, Palestina gora, gora!!!

Datorren martxoaren 30ean Palestinako lurraren eguna oroituko dugu.

 

Duela 48 urte, 1976an, inflexio puntu bat gertatu zen lurraren defentsaren eta erresistentziren aldeko mugimenduaren antolakuntzan. Data hori mugarritzat hartu zen lurraren etengabeko lapurreta, kolonizazioa eta genozidioa salatzeko, baina ez hori bakarrik, herri palestinarrak eusteko, antolatzeko eta borrokatzeko duen gaitasuna aitortzeko eguna ere bada.

 

Palestinako Lurraren Egunak 1976ko martxoaren 30ean du jatorria. Orduan, greba orokor jardunaldi batean, bat egin zuten lehenengo aldiz 48ko eremuetako palestinarrek, Zisjordaniakoekin, Gazakoekin eta diasporakoekin batera. Ekintza haren helburua lurren anexio ilegala salatzea izan zen, izan ere, entitate sionistak palestinarren lur eta etxebizitzak desjabetzen ziharduen, juduentzako koloniak eraikitzeko. Kokaleku ilegal haiek Kafr Qasim herriari eragin zioten bereziki. Herri horretan, hain zuzen, sarraskizitala gertatu zen hogei urte lehenago. Era berean; Arraba, Sajnin eta Deir Hanna herrietan ere; erakunde sionista eragozten ari zitzaien bertako nekazariei euren lurretara sartzea. Gauzak horrela, 5000 pertsonatik gorak protesta egin zuten lapurreta haren aurka, urte hartan Galileako eremu palestinarrak ere ilegalki okupatu baitzituzten. Greba jardunaldi hartan manifestariek hainbat ekintza burutu zituzten, besteak beste, Arraba eta Deir Hannaherrietarako sarbidea moztu zieten ibilgailu militarrei. Tropak eta mugako zaindariak mugituagatik, eta polizia israeldarrak hainbat herri palestinar erasotu bazituen ere, greba erabatekoa izan zen Palestinako eremu osoan. Nolanahi ere, sionisten bortizkeriak eta jazarpenak 7 lagunen hilketa eragin zituen, berrogeita hamar inguru zauritu eta 300 manifestari atxilotu ere egin zituzten.

 

Sionismoaren helburua Palestinako eremua zatikatzea, deusestatzea eta desagertaraztea, da antolakuntza eta batasun administratibo saiakera oro ezinezkoa bihurtzeko. Hala ere, data honek gogorarazten digu herri palestinarrak gaitasuna daukala sionismoari aurre egiteko eta erresistentzia antolatzeko, Palestina asimilatzeko eta ordezkatzeko asmoen gainean. NAKBA egunak sionismoaren kolonizazioak eragindako sarraskia gogora ekartzen digun bezala, Lurraren Egunak gogorarazten digu Palestinako herriaren gaitasuna antolatzeko, eusteko eta borrokatzeko.

 

Greba orokor haren 48 urteurrenean, eta NAKBAtik 76 urtera, Palestinak badirau, eta Estatu Sionistarenkolonizazioari, okupazioari eta genozidioari eustenjarraitzen du. Krimen horiek guztiak ezinezinezkoaklirateke nazioarteko eragileen konplizitae eta sostengurikgabe. Gazako setioaren testuinguruan eta 31.000 lagunetikgora erail dituztenean, Europako herrialdeek, Espainiaktartean, armagintza salerosteko harremanak dituzte estatusionistarekin. Merkataritza harremanak zein harremanpolitikoak ere normalizatzen ari dira; eta Israelgo estatua kolonialismo, apartheid eta garbiketa etniko politikengainean sortua izatea ere ez da inolako eragozpenanazioarteko harreman horiei eusteko.

 

Nazioarteko BDZ (Boikot, Desinbertsioak eta Zigorrak) kanpiniatik, eta Palestinako gizarte zibilak eskatutakoari erantzunez, onartzen dugu Israelgo estatuarekiko normaltasun jokabideak genozidioaren konplizeak direla, eta urriaren 7tik aurrera Gazan zein Zisjordanian burutzen ari den genozidioa sostengatzen dutela. Halaber, jokabide hauek Israelgo estatuaren politika arrazista historikoen konplizeak ere badira. Gauzak horrela, boikoterako deia berretsi egiten dugu, eta eskatzen diegu inguruko erakunde politiko eta akademikoei erakunde sionistarekiko harremanak eten ditzatela. Jomugan jarri behar ditugu, bereziki, CAF trengintza konpainia, Palestinako eremu okupatuetako kolonia ilegalak egonkortzen ari delako; eta EHU, Tel Aviveko Unibertsitatearekin segurtasun arloko lankidetza hitzarmenak eta katedrak sinatu dituelako, eta modu horretan giza eskubideen urraketa normalizatzen ari delako; eta Eusko Jaurlaritza bera ere, 40 urtez merkataritza hitzarmenak sinatu dituelako Israelgo estatuarekin, eta kolonizazioa eta apartheida normalizatu dituelako. Eta, oro har, jomugan jarri behar ditugu gure hirietan gertatzen ari diren Israelgo erregimenaren kultura eta merkataritza adierazpen guztiak, Israelgo estatu hiltzaile eta genozidaren aurpegia zuritzea beste helbururik ez dutelako.

 

Ibaitik itsasora, Palestina gora, gora!!!

Transfeminista internazionalistak, antiinperialistak, ekosozialistak, antikapitalistak. Guztiok gara Palestina.

Martxoaren 8aren aurrean, Antikapitalistak-en Adierazpena:

Antikapitalistak bat egiten dugu hego globaleko feministek 8M eguna Palestinarekiko elkartasun eguna bihurtzearen deialdiarekin, eta, zehazki, Gazako emakumeekiko elkartasun eguna bihurtzearekin, gerra guztietan bezala, gatazkaren ondorioak modu espezifikoan pairatzen baitituzte, baina erresistentziaren adibide ere badira.

Gazan hildako pertsonen kopurua 30.000 pertsonatik hurbil dago, eta horietatik ehuneko handi bat emakumeak dira. Hala ere, ez dakigu ziur zenbat diren; izan ere, Osasun Ministerioak eta Nazio Batuen agentziek eraildako emakumeen datuak haurren kopuruarekin batera ematen bait dituzte, gerretan emakumeei agentzia nola kentzen zaien erakusten duen beste adibide bat.

Gazako emakumeak, Israelgo armadaren zuzeneko indarkeria jasateaz gain, zaurgarritasun handiagoko egoeran daude hainbat arrazoirengatik. Lehenik eta behin, patriarkatuak, mundu osoko emakumeei bezala, beren familien biziraupena zaintzeko ardura ematen die, eta zama hori ezinezkoa bihurtzen da gosete-testuinguru orokor baten aurrean. Gainera, haurdun dauden edo bularreko haurrak dituzten emakumeen kasuan, elikagaiak eta laguntza medikoa eskura ez izateak arriskuan jartzen ditu haien eta haien haurren bizitzak. Behartutako joan-etorrien ondorioz, emakumeek eta neskek ez dute komunetarako, hilekoaren higienerako produktuetarako edo ur garbirako sarbiderik, eta horrek arriskuan jartzen ditu haien osasuna eta intimitatea.

Hala ere, emakume palestinarrak, beste behin ere, erresistentzia erakusten ari dira. Askotan biktima pasiboen irudietan sailkatu nahi badira ere, hilabete hauetan erakutsi duten indarrak hautsi egiten du irudi faltsu hori. Genozidioa hasi zenetik, laguntza humanitarioa eta babeslekuak antolatzen ikusi ditugu, ospitaleetako mediku bezala, edota haien bizitzak arriskatuz lehen lerrotik informatzeen duten kazetariak.

Feminista internazionalista garen aldetik, emakume palestinarren erresistentziarako eta autodefentsarako eskubidea defendatzen dugu. Haiek beti izan dira kolonialismo israeldarraren aurkako erresistentziaren parte. Esan bezala, gerra indarkeria patriarkaletan sakontzeko bide bat da, nahiz eta, askotan, emakumeen edo LGTBIQA+ pertsonen segurtasunaren izenean gerra justifikatu nahi duen ustezko kontakizun feminista batez inguratuta egon.

Israelek LGTBIQA+ kolektiboaren eta emakumeen eskubideen bermatzaile gisa agertzeko erabili du pinkawashinga, mendebaldean mundu arabiar eta islamikoaren aurrean ulertzen den bezala. Estrategia horren bidez, Israelek Palestinako herriaren genozidioa justifikatu nahi du, palestinar guztiei ukatzen dien giza eskubideen defentsan ezkutatuz, edozein dela ere haien genero-identitatea eta sexu-orientazioa. Sexu-eskubide eta -askatasunen aldeko borroka instrumentalizatzen du, islamofobiaz baliatuz, terrorismo islamiarraren mehatxua astinduz, eta gorroto-, arrazakeria- eta xenofobia-diskurtsoak elikatuz.

Gure internazionalismoa transfeminista, antikoloniala eta arrazismoaren aurkakoa da. Feministak eta munduko queerrak ere Palestina gara: Palestinarekin elkartasun-mugimenduak eraikiz, eskuin muturra geldiarazten dugu, gure nahiak, gure identitateak eta gure gorputzak ukatzen dituzten diskurtso eta praktika arrazista eta misogino horiei aurre egiten diegu.

 Anti-inperialistak gara eta horregatik antimilitarismoaren alde egiten dugu, ez emakumeak funtsean bakezaleak garela pentsatzen dugulako, baizik eta uste dugulako armadek eta gerrek eredu kapitalista, patriarkala, ekozida eta koloniala indartzen dutela. Zibilak zigorgabetasun osoz hiltzen dituzten bitartean, enpresa eta banku handiak daude armen eta ekipamendu militarraren salmentarekin negozioa egiten. Gainera, Palestinan ikusten ari garen moduan, gerra diziplina kolonialeko mekanismo gisa erabiltzen da, ez soilik Gazako zerrendan, baita Zisjordania osoan ere, non gerraren testuinguruak kolonoek palestinarren aurka egindako krimenen zigorgabetasuna eragin duen.

Antimilitaristak gara eta tradizio feminista luze batean kokatzen gara, antimilitarismoa eta nazioarteko elkartasuna uztartzen jakin duena, baita herrien autodeterminazioaren defentsa eta autodefentsarako duten eskubide legitimoa ere. Hainbat testuingurutatik feminismo antimilitarista eraiki duten emakume-kolektibo askoren borroketan aitortzen dugu geure burua. Hari historiko hori 80ko hamarkadan indartu zen, Erresuma Batuko Greenham Common kanpamentu feministaren ereduzko borrokan. Izan ere, ehunka feminista bildu ziren ia 20 urtez, NATOri arbuioa adierazteko eta misil nuklearren instalazioa blokeatzeko.

Gure antimilitarismoa ere ekosozialista da, industria militarra industria ekozida bat delako, planeta berotu eta lurralde osoak suntsitzearen erantzulea. Baina, era berean, gure baliabideak eta bizitzak arpilatzean, ustiatzean eta bortxatzean oinarritutako ereduaren aurrean, bizitzaren defentsa erdigunean jartzen dugulako. Aurrekontu militarren aurka, zerbitzu publikoak defendatzen ditugu.

Gaur, guztiok gara Palestina. Gerraren logikak desobeditzera eta munduko estaturik militarizatuenetako bat eraikitzen lagundu duen okupazioa salatzera deitzen dugu. Israelgo gune militarra ez da soilik arriskutsua Palestinarentzat; aitzitik, armamentu-esportazioekin, zaintza-sistemekin eta segurtasun-prestakuntzekin, arrisku bihurtu da munduko herri guztientzat. Herri palestinarraren aurkako armak dira, “borrokan frogatuak”, manifestazioetan gu zapaltzeko erabiltzen dituztenak.

Palestinarrengatik, baina baita Israelgo teknologiaz militarizatutako mugetan harrapatuta daudenengatik ere, edo Israelgo militarrek entrenatutako segurtasun-sistemei aurre egin behar dieten lurraldeko defendatzaileengatik, gaur egun inoiz baino beharrezkoagoa da feminismo internazionalista bat. Guztiok gara Palestina!

Nola babestu Palestinaren askatasuna gure lantokitik?

Joan den urriaren 7an, Palestinaren eta Israelen arteko gatazkaren beste atal izugarri bat hasi zen, eta badira iada 100 urte. Indarkeria eta heriotza ekaitza piztu zen, eta horrek agerian utzi zuen Israelgo estatu sionistaren politika zehazten duen okupazio eta nagusitasun kolonialeko egoera gero eta jasangaitzagoa zela. Menderatze basati horrek etengabeko bidegabekeria hori elikatzen du Palestinako herriarekiko. Kontzentrazio-esparru batean bizitzera behartuak, arbitrariotasuna, tortura eta euren bizitzei mespretxu absolutua, batez ere haur eta emakumeena, palestinarren egunerokotasuna da, bai Gazan, bai Zisjordanian.

Netanyahuren gobernu sionista, arrazista eta kolonialistak piztutako erreakzio genozida hori Hamasek zibilak bereizi gabe bahituz eta hilez egindako ekintzagatik justifikatzen da, ekintza hori normaltasun giro batean egin izan balitz bezala, bi herrien arteko elkarbizitza, termino demokratiko eta baketsuetan araua izango balitz bezala. Aldian-aldian sortzen den amorrua eta gorrotoa estatu sionistaren okupazioaren, zapalkuntzaren, hilketen eta torturen ondorio dira.

Tariq Ali idazle britainiarrak dioen bezala:

“Palestinarrek eskubidea al dute jasaten ari diren etengabeko erasoari aurre egiteko? Bai horixe. Bi aldeen artean ez dago baliokidetasun moral, politiko edo militarrik. Israel estatu nuklearra da, Estatu Batuek hortzetaraino armatua. Bere existentzia ez dago mehatxatua. Palestinarrak dira, haien lurrak, haien bizitzak, hala daudenak. Mendebaldeko zibilizazioa sorgor egoteko prest dagoela dirudi, hil egiten dituzten bitartean. Haiek, ordea, kolonizatzaileen aurka altxatzen dira. “

Estatu Batuetako gobernuek eta Europar Batasunak politika konplizea dute Israelekin. Hamasen terrorismoaren aurrean Israelgo estatuari egotzitako “defentsarako eskubidearen” eufemismopean, zibilak bereizi gabe bonbardatzeko praktika eta osasun-langileen, laguntza humanitarioko langileen, kazetarien eta abar luze baten aurkako hilketa selektiboak onartzen dira.

Ezin da nazioarteko zuzenbidea errespetatzeaz hitz egin argi dagoenean ez dela inolaz ere errespetatzen eta etorkizunean ez dagoela horretarako borondaterik. Basakeria hiltzaile horren atzean, garbiketa etniko masibo berri bat egiteko asmoa dago, modu sionistan Palestinako populazio arabiarraren presentziari amaiera emango diona. Gobernu demokratikoek, benetan hala badira, nahikoa dela esan behar dute, eta Israel behartu behar dute palestinarren aurka piztutako gerra amaitzera. Europar Batasunetik bertatik hasita, Israelgo Estatu kolonialaren oinarri nagusietako bat baita.

Gaur egun Sumarrekin eta aurretik Unidas Podemosekin koalizioan dagoen Espainiako Gobernuaren kasua egoera horren adibide argia da. Bi gobernuek zeregin argia izan dute logika militarraren alde, 45 urtetan izan den inbertsio militarrik handiena lortuz, NATOk eskatutako BPGren % 2ko maximoa gaindituz. Funts horietako batzuk, zehazki, Israelgo Estatuari segurtasun- eta arma-sistemak erostera bideratzen dira, “borrokan frogatutzat” eskainiak.

Aldiz, langileen mugimenduak tradizioz herri zapalduekiko elkartasun aktiboko politika mantendu du, kapital inperialistak, edozein modutan, herriak bahitu eta esplotatzearen ondoriozko bidegabekerien aurka. Ez da sentimenduzko kontua, baizik eta funtsezkoa langile guztientzat. Izan ere, gerraren ondorioak Ekialde Ertain osora hedatzean, izugarriak izango dira krisi ekonomikoan, energia- eta elikadura-produktuen prezio altuetan eta abarretan. Kolonialismo israeldarrak sor dezakeen zurrunbilo militarrak, mendebaldeko kapitalismoak baliabideak erraz eskuratzeko duen beharraren aurrean, erakusten du langile-klasea bakarrik izan daitekeela gai herrien askatasuna bermatuko duen erantzun bat emateko eta gizateria osoarentzako irtenbide ekosozialista bat altxatzeko, klase nagusiek arrastaka eramaten gaituzten basakeriaren aurrean.

Joan den asteazkenean, otsailaren 7an, Katalunian, CGT, IAC eta Intersindical sindikatuek lanuzteak bultzatu zituzten, Israelek herri palestinarrarengan izan zuen genozidioa eta Europar Batasunaren eta bere gobernuen gorakada militaristak langile klaseetan izan zituen eraginak salatzeko. Norabide horretan aurrera egitea eta horrelako ekimenak lantoki gehiagotan bultzatzea eta langile-klase osora zabaltzea laguntza handia da, zalantzarik gabe, Mendebaldetik Palestinaren askatasunari eskaini diezaiokeguna. Palestinako egoera langileekin partekatu ahal izateko batzarrak antolatzeak aukera ematen digu basakeria militarrari aurre egiteko eta gure gobernuei aurre egiteko. Argi dago Israelgo Estatua mendekoa dela mendebaldeko potentzialen baliabide militar, industrial, kultural eta ekonomikoekiko, eta horrek funtsezko botere estrategikoa ematen digu erasoaldi kolonial berri hau gure lanetatik blokeatzeko.

Sindikalista eta Antikapitalistak-ko militantea

Daniel Mulero

Sindicalista de CGT y militante de Anticapitalistes Catalunya.

Sindicalista de CSI y militante de Anticapitalistes Asturies

*Artikulu hau www.elsalto.com webgunean argitaratu zen lehen aldiz. https://www.elsaltodiario.com/palestina/apoyar-libertad-palestina-centro-trabajo

 

A30 Greba Orokorra Feminista

Goizetik, greba-piketeek Euskal Herriko errepide nagusiak eta hiriburuetarako sarbide guztiak itxi dituzte. Eguraldi txarra izan arren, jendeak erantzun egin du, Katiuskak eta aterkia jantzita. Jarraipen desberdina sektore pribatuan, jarraipen zabala sektore publikoan. Leloa argia zen: zaintza-sistema publiko baten alde, zerbitzu publikoen prekarizazioaren eta pribatizazioaren aurka. Eta mezu argia gizarteari eta erakunde publikoei: hau guztion bizitza erdigunean jartzeko zaintza-baldintza duinen aldeko etengabeko borrokaren hasiera besterik ez da.

GORA LANGILEON BORROKA!

GORA BORROKA FEMINISTA!

Desde muy pronto por la mañana, los piquetes de huelga, han cortado las principales carreteras de Euskadi y todos los accesos a las capitales. A pesar del mal tiempo, la gente ha respondido, calzándose las Katiuscas y el paraguas. Seguimiento desigual en el sector privado, amplio seguimiento en el sector público. El lema era claro: por un sistema público de cuidados, contra la precarización y la privatización de los servicios públicos. Y un mensaje claro a la sociedad y a las instituciones públicas: esto no es más que el comienzo de una lucha constasnte por unas condiciones dignas de cuidados para todas para poner la vida de todas nosotras en el centro.

Antikapitalistak Palestinaren aldeko manifestazioetan parte hartzera dei egiten dugu.

Antikapitalistak-en adierazpena.

Palestinako egoera dramatikoa da. Israelgo Estatua eraikitzen duen sionismoaren proiektu kolonialak hamarkadetako okupazioa, kolonizazioa eta garbiketa etnikoa besterik ez du ekarri, lurraldea bereganatzeko helburuarekin, bertako biztanleez hustuz, apartheid-erregimen bat sortuz, palestinarrei eskubide politiko, sozial eta kulturalak kenduz eta eguneroko bizitza duin bat gauzaezina eginez. Egoera jasanezina da Gazan; izan ere, duela hamazazpi urtetik bi milioi pertsona baino gehiago bizi dira lurralde mugatu batean, benetako kartzela batean. Bertan, Israelek pertsonen sarrera edo irteera kontrolatzeaz gain, argiaren, uraren eta elikagaien hornidura ere arrazionalizatzen du. Horrek guztiak gerra-krimenak eta gizateriaren aurkako krimenak dakartza, nazioarteko zuzenbidearen urraketak, potentzia kapitalisten konplizitatearekin egiten direnak. Egoera hau onartzetik urrun, Palestinako herria zapalkuntza honen eta horrek dakartzan eguneroko umiliazio guztien aurka oldartzen da aldian-aldian. Argi eta garbi adierazten dugu Israelgo estatua kolonial-militarra dela indarkeria estrukturaleko egoera horren erantzule bakarra, eta herri palestinarrak bere burua defendatzeko duen eskubidea aldarrikatzen dugu.

Nazioarteko komunitatea deituriko herrialdeak Israelen alde jartzen dira behin eta berriz, borreroak biktima bihurtzen dituzte, eta alderantziz, sionismoa eskualdeko ordena kapitalistaren gotorlekurik onena dela uste baitute. Nazioarteko Zuzenbidearen aldeko erretorika alde batera utzita, Espainiako gobernuak, jada saharar herria Marokoko diktaduraren eskuetan utzi zuenak, zapaltzaileen alde egin du. “Demokrazia” kapitalisten hipokrisia erakusten duen egoera batean, demokrazia horiek potentzia militar armatu bati laguntzen diote, arma nuklearrak barne, kolonizazioak zapaldutako eta zatikatutako herri palestinarra alde batean uzten duten bitartean. Une honetan mundu guztiak egiten duen galdera begi-bistakoa da: zergatik du Ukrainak Errusiaren inbasiotik defendatzeko eskubidea eta laguntza militarra jasotzeko aukera, eta Palestina, berriz, terroristatzat jo eta bere errepresioa babestu?

Palestinako herriaren okupazioak armen eta kontrol- eta errepresio-teknologien “frogen laborategi” gisa balio dio Israeli, eta “borrokan frogatutzat” saltzen dizkio beste estatuei. 130 estatuk Palestinako herriaren zapalkuntzaren eskalako ekonomiarekin kolaboratzen dute teknologia horiek eskuratzean, hala nola sistema antiaereoak, Frontexen erabilitako dronak, hesi adimendunak, errekonozimendu biometrikoko sistemak eta Pegasus bezalako entzumen-plataformak, baita armak eta gizarte-mugimenduen infiltrazio- eta errepresio-metodoak ere. Horrela, Palestinako herriaren zapalkuntzak mundu osoan herritarren eskaerak zapaltzeko moduak eta metodoak eraikitzen ditu. Baina Gazatik egindako ekintzek gogor kaltetu dute industria honen irudia, herriak zapalkuntzari aurre egiteko duen borondatea eta gaitasuna erakutsiz, baita baldintzarik txarrenetan ere.

Horregatik guztiagatik, basakeria kolonial eta arrazista horren aurrean eta herri palestinarrak pairatzen duen utzikeriaren aurrean, Antikapitalistak erresistentziarako eskubidea babesten dugu eta nazioarteko langileei dei egiten diegu beren borrokarekin elkartasuna adieraz dezaten. Gure ikuspuntutik, irtenbidea estatu deskolonizatu, nazioaniztun, ekosozialista eta demokratiko bat da, Palestinako herritarren aurkako kolonialismoarekin eta apartheid-arekin amaituko duena. Gaur egun, gaizki deituriko nazioarteko komunitatea basakeriaren konplize denean, itxaropena herri indarren mobilizazio handi batean dago, Israelgo Estatuaren kolonialismoaren aurka irmo egin eta bere krimenei muga jartzea eta horiengatik kontu ematea exijituko diotenak. Horregatik, Espainiako Gobernuari honako hau eskatzen diogu berehala:

 
  • Israelek palestinarren aurka Gazan, Zisjordanian eta Ekialdeko Jerusalemen dituen ekintzak berehala eteteko eskatzea.
  • Enbargo militarra.
  • Palestinan gehiegikeriak eta giza eskubideen urraketak jasan dituzten milioika biktimei kontuak eta erreparazioa emateko prozesuak bultzatzeko beharrezko neurriak.
  • Israelgo erregimen kolonialista, zapaltzailea eta baztertzailearekin edozein motatako harremanak amaitzea.
     
 
 

Estados Unidos: la batalla por el derecho al aborto sale a la calle

Dan La Botz//

Las y los manifestantes opuestos o a favor de la libertad de aborto llenaron las calles de las grandes ciudades estadounidenses en enero.

El movimiento antiaborto organizó sus manifestaciones anuales de la “Marcha por la Vida” en Washington y otras ciudades, mientras que la Marcha de las Mujeres, que comenzó con la toma de posesión de Donald Trump en enero de 2017, organizó sus concentraciones en defensa del derecho al aborto el 22 de enero, para coincidir con el quincuagésimo aniversario de la sentencia Roe v. Wade de la Corte Suprema de los Estados Unidos, que estableció el derecho de las mujeres al aborto en 1973.

Anti-IVG en la ofensiva

El movimiento por el “derecho a la vida”, tal y como se define a sí mismo, se manifestó para celebrar la sentencia del Tribunal de 24 de junio de 2022, Dobbs v. Jackson Women’s Health, anulando la sentencia Roe, lo que permite a cada Estado promulgar su propia ley de aborto. Las principales fuerzas del movimiento antiaborto son la Iglesia Católica y las Iglesias Evangélicas que actúan a través del Partido Republicano. El movimiento ha reclutado a decenas de miles de jóvenes que se manifiestan en grupos desde sus iglesias, escuelas religiosas y universidades, llevando pancartas y banderas, cantando y aplaudiendo, llenos de orgullo de haber “derrotado” la sentencia Roe y esperando más victorias en el futuro. Los líderes del movimiento planean aprobar leyes aún más restrictivas a nivel de los Estados, al tiempo que presionan al Congreso para obtener una prohibición federal de los abortos.

Desde la sentencia Dobbs, el movimiento antiaborto ha introducido muchos obstáculos en las leyes estatales para dificultar el acceso de las mujeres al aborto. Una docena de Estados, principalmente en el sur, prohíben simplemente cualquier aborto. Georgia prohíbe el aborto después de seis semanas. Los Estados a menudo requieren que el aborto sea realizado por un médico autorizado y aprobado por otro, que haya un período de espera de 24 horas o más, una sesión de asesoramiento o una ecografía. Unos 33 Estados prohíben la financiación pública de los abortos y 12 restringen la cobertura de los seguros privados. En 11 Estados, el aborto es ilegal incluso en caso de violación o incesto. Varios Estados tienen leyes que castigan con 5, 10 o 15 años de prisión a un médico que realiza un aborto. En Texas, la pena es la cadena perpetua. Dado que las mujeres están recurriendo a la píldora, Alabama, Florida y Texas intentan prohibir los abortos con medicamentos.

Del lado de la izquierda y del movimiento de mujeres

La izquierda ha criticado durante mucho tiempo al movimiento antiaborto por su falta de apoyo a las mujeres y a los niños. Hoy, inspirados en los progresistas, algunos miembros del movimiento antiaborto han publicado una declaración titulada “Building a Post-Roe Future”, en la que piden atención médica asequible, permiso parental remunerado, horarios de trabajo flexibles, servicios de cuidado de niños asequibles y créditos fiscales para los niños.

El movimiento por el derecho al aborto, dirigido por mujeres y con decenas de miles de nuevos y nuevas jóvenes activistas, desearía que el Congreso aprobara una ley que garantice el derecho legal de las mujeres al aborto en todos los Estados. Pero la dirección del movimiento cree que, por el momento, la lucha se llevará a cabo a nivel de los Estados y que debemos centrarnos en las elecciones que se celebrarán en dos años en las cámaras de los diferentes Estados y el Congreso federal.

Jennifer Knox, una líder del partido progresista Working Families, dice: “En la situación en que nos encontramos ahora, con la eliminación del acceso al aborto, se parece a la de 2020, un punto de inflexión en el que la gente está galvanizada”. Cree que un movimiento de mujeres podría desencadenarse como lo hizo Black Lives Matter entonces.

El 62% de las y los estadounidenses apoya el derecho al aborto. Si bien las y los liberales y progresistas dominan el movimiento por el derecho al aborto, las feministas socialistas también están activas en él. Socialistas Democráticos de América (DSA) vieron la sentencia Dobbs como un ataque de la derecha no solo contra el derecho de las mujeres al aborto, sino también como la apertura de un asalto más amplio que intentará eliminar los derechos de las personas LGBTI y otros derechos democráticos. DSA afirma que “las y los dirigentes del Partido Demócrata han demostrado repetidamente que no podemos contar con ellos para salvarnos”.  Aunque esto sea cierto, el movimiento por el derecho al aborto centrará su trabajo en la elección de Demócratas para detener el asalto republicano.

27/01/2023

Hebdo L’Anticapitaliste – 646 (26/01/2023)

<

p style=”text-align: justify;”>Traducción: F.E. para antikapitalistak.org